Steven Opstaele

We vernamen dat Steven onverwachts is overleden.
In de eerste plaats wens ik te condoleren met dit groot verlies die het vooral heeft als mens en collega. Dit meemaken tijdens je cariere zijn momenten die je altijd bijblijven.
In de tweede plaats ook het professionele waar ik (of wij UZ Brussel ICT) hem natuurlijk vooral in meegemaakt heb.
Ik herinner me hem vooral als een sterke teamleider die technisch zeer goed op de hoogte was.
Als ik iets kan doen aarzel zeker niet om me op te bellen.

Groeten,
Robin

C’est une bien triste nouvelle.
De la part des membres de mon équipe et de de la mienne, nous adressons toutes nos condoléances à sa famille et aux membres du DICT.
J’ai beaucoup apprécié Steven, qui était une très belle personne avec un grand cœur, une forte personnalité et un parcours atypique. Un beau mélange qui inspirait respect et admiration.
Je vous souhaite bon courage et force à tous pour affronter les moments à venir et vous soutiens de tout cœur.

Raphael

I understood what a wonderful man Steven was since my first job interview with him. A true leader, someone who always understands and is there to help you. He was the one who convinced me to be part of VUBNet. One of the best persons I have known in my life.
Honored to have known and worked with him.
Rest in Peace Steven, we will miss you a lot!

Steven,

Ik weet dat je het niet leuk zou vinden dat er hier nu zoveel over jou wordt geschreven, in de spotlight staan was immers nooit je ding, maar sommige dingen moeten nu eenmaal gezegd/geschreven worden.

We kenden elkaar al van voor de VUB van in de fameuze Arinso-jaren, maar we werkten toen nog niet echt samen. Jij deed wonderen met bouwen/migreren/consolideren van onze datacenters wereldwijd, het netwerk liet je meegroeien met Arinso / later NGA, je hielp de security lat hoger en hoger leggen, enz... . Jij deed jouw ding, ik deed mijn ding, en we kwam weliswaar goed overeen maar elkaar "echt" kennen deden we toen nog niet.

Fast forward een paar jaar verder naar ergens eind 2015, ik heb ondertussen NGA verlaten en ben aan de slag gegaan aan de VUB als CIO. Ik erf een historische situatie waar laat ons zeggen wel wat werk aan is. De verantwoordelijke voor het netwerk VUBNet gaat bijna met pensioen, en ik moet op zoek naar een opvolger. Ik ken eigenlijk maar 1 persoon die de uitdaging waar we op dat moment voor staan aankan, en ik klop bij jou aan: "Steven, ik denk dat ik een kleine challenge voor je heb, kom je niet voor mij werken?". Ik dacht niet dat je hier ging aan beginnen (veel minder betaald, geen bedrijfswagen meer, geen enkele band met de VUB, een indrukwekkend CV dus hij kan overal terecht), maar tot mijn verbazing zeg je na een etentje "Ja, ik doe het". Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet 100% wat je toen heeft overtuigd, maar ik denk dat je toen al doorhad in wat voor spreekwoordelijke speeltuin je ging terechtkomen: de ideale omgeving om al je kennis en ervaring in te zetten, van het high-level design tot het zelf aan de knoppen zitten en firewalls en dergelijke te configureren, tot zelfs de bekabeling waar "jouw" netwerk dan kon op werken.

De periode 2016 - 2020 kunnen we kort samenvatten. Onze rolverdeling is duidelijk, jij trekt het netwerk en je team de 21e eeuw binnen, ik zorg ervoor dat je hiervoor de nodige budgetten krijgt en "verkoop" jouw visie binnen de VUB. Had ik al gezegd dat in de spotlight staan nooit je ding was? Ergens een presentatie gaan geven of een dossier gaan verdedigen? Neen, dat deed ik dan wel nadat je me met de zoveelste tekening op je notablokje had uitgelegd wat je wilde doen en waarom. Mijn klassieke antwoord: "akkoord Steven, maar kan dat ook voor de helft van dat budget?". Waarop ik dan die fameuze blik kreeg, je even moest nadenken, je de pagina van je notablokje omdraaide, en een nieuwe oplossing begon uit te werken. Ik vertrouwde je blindelings, en je hebt dat vertrouwen nooit beschaamd. Dat je niet altijd de gemakkelijkste persoon was om mee te werken dat nam ik er maar bij, je combinatie van zeer rationeel maar tegelijkertijd ook zeer emotioneel was niet altijd even evident om te managen. Maar uiteindelijk kwam je dan toch iedere keer weer boven water, en deden we gewoon weer verder in het belang van VUBNet, je team, en de ganse VUB.

Fast forward naar ergens eind 2019, voor mij is het op aan de VUB en ik maak voor mezelf de beslissing om de VUB te verlaten. Jij bent de eerste aan wie ik dit laat weten, en zoals gebruikelijk aanhoor je mijn verhaal, zit je stil in je stoel, je blik naar beneden maar aandachtig luisterend, tot ik uiteindelijk stop met praten. Het daaropvolgende moment vergeet ik nooit meer: je staat gewoon recht, drukt me de hand, en zegt "Ik begrijp het. Dank je man, voor alles.". En weg was je, er lag immers nog veel werk op de plank. Nadat ik de VUB had verlaten hebben we elkaar niet meer gehoord. Ik zal me tot het einde der tijden blijven afvragen of je kwaad was op mij, teleurgesteld omdat ik vertrokken ben, of dat je gewoon heel zakelijk en nuchter voorwaarts keek en zoals steeds je aandacht voor de volle 100% op het realiseren van je missie hield. Ik denk eigenlijk het laatste, het onderhouden van sociale contacten was duidelijk geen onderdeel van die missie.

Ik wil je hier voor een laatste keer bedanken Steven, voor alles wat je gedaan hebt voor de VUB, Directie ICT, je VUBNet team, en mezelf. En je kreeg niet graag bloemetjes toegegooid, je vond alles wat je deed immers niet zo uitzonderlijk en eigenlijk maar normaal. En eigenlijk was dat ook wel een beetje zo, met jouw capaciteiten was al het technische werk weliswaar hard werk maar ook niet zo moeilijk. De grote challenge die ik je aan de VUB gegeven heb is het in handen nemen van een team, iets wat je tot daarvoor minder voeling mee had. Wat je met je VUBNet team hebt gedaan, hoe je die zich hebt laten ontbolsteren, hoe je sommigen het vertrouwen hebt gegeven waar anderen ze al min of meer hadden opgegeven en hoe je die dan op een hoger niveau hebt getild, dat mijn beste Steven is je grootste realisatie van allemaal aan de VUB. Je visie voor het VUBNet netwerk was groot, maar je hebt van dag 1 voor ogen gehouden dat het uiteindelijk je team was dat van jou moest kunnen overnemen. Niemand had verwacht dat dat moment zo opeens en onverwachts ging komen, maar jou een beetje kennende ben ik er redelijk gerust in dat ze dit in jouw nagedachtenis wel gaan kunnen klaarspelen.

Het was fijn je gekend te hebben Steven, en dank je voor alles.

Steven,

Vanuit een team dat nauw samenwerkte met jouw team heb ik van heel dichtbij de impact gezien van jouw professionele bijdrage aan de VUB.
Niemand kan ontkennen dat ons netwerk is van een ander niveau is dan voor jouw komst en alle verwezenlijkingen daarrond zijn niet te tellen.
Je hoge standaarden voor het eindresultaat legde je niet alleen jezelf op, maar je ondersteunde en onderrichtte je team zodat ze mee met jou op dezelfde lijn zaten om kwaliteit op te leveren.
Als je opmerkte dat men ergens op de VUB een minder goede oplossing kwam voorstellen, een hoek wou afsnijden of een compromis maken was jij de persoon die zich liet horen. Je luisterde, analyseerde en dacht actief mee aan een betere oplossing.
Dat de optimale oplossing meer werk voor jou met zich meebracht was het enige compromis dat je dan wel wou maken ook al was je agenda al overvol.

Rust zacht Steven, ik ga je missen.

Ik wil ook nog mijn oprechte deelneming brengen aan zijn familie. Veel te jong, veel te plots!
Ik wens jullie alle sterkte en kracht toe in deze moeilijke periode.

Er brak iets in mijn hart toen ik het overlijden van Steven vernam.
Steven, je was een reus van een man, zowel in letterlijke als figuurlijke zin. Je zal erg worden gemist.
Ik wens zijn familie veel sterkte.

Steven,

Ik zou hier een lang verhaal over jou kunnen neerpennen sinds we elkaar ontmoet hebben want we hebben samen redelijk wat meegemaakt op de werkvloer, maar ik heb besloten om het kort te houden. Jij bent één van de mooiste mensen die ik in mijn leven heb ontmoet en ik mis je enorm hard! 🫶

This is very sad
Steven was a colleague for a number of years ,but he was more than that he was a friend and a mentor
I always enjoyed our discussions and looked up the wealth of knowledge that Steven could call on
My prayers are with his family at this time

Steven,

Je bent een gemis voor iedereen, Een warmhartige man, een aangename man,

We hadden zeer aangename gesprekken over het leven, techniek, samenwerken, zelfs deze week nog.

Het is een leeg gevoel, moeilijk om weg te werken maar dit zal wel voor iedereen een tijdje duren.

De grote meneer van de VUB voor ons. Dit zal altijd een aandenken blijven.

Heel veel sterkte aan de familie, vrienden en collega's.

Peter

My heartfelt condolences to family & friends

Een schokgolf gaat door de VUB. Hoe ongelooflijk is dit alles. We gaan je heel hard missen. Het ga je goed, beste Steven, rust zacht.

Mijn deelneming aan de familie. Ik heb Steven mogen ervaren als een enorm gepassioneerd, oprecht en charmant persoon.

Ik heb je nooit persoonlijk gesproken maar ik heb veel over jou horen spreken, en hoe jij de spil was van je dienst.

Te vroeg gegaan, een gemis voor iedereen die nu verder moet zonder jou.

Mijn enige deelneming aan iedereen die achterblijft met enkel je herinnering.

Ik wens de familie, vrienden en collega's van Steven veel sterkte bij dit plotse verlies.

Een shock was het om dit droevig nieuws te vernemen.

Troostend om zoveel mooie, herkenbare getuigenissen te lezen van mijn vroegere collega's.

Het was inderdaad een eer en voorrecht om je te hebben gekend, Steven.

"This is what it sounds like
When doves cry."

Steven, ik groette je als de GVR en dat was je ook. Een reuzegroot warm hart, waar iedereen altijd bij terecht kon.
Vorige week nog samen het koffiemachien gerepareerd. Vandaag op kantoor de lege stoel waar je meestal zat..

Ik ga je missen, rust zacht

Dag Steven

Dinsdagavond: ik haastte me naar mijn locker om mijn spullen weg te stoppen. Ik zag je zitten in een vergaderlokaal samen met Jo, brainstormen over het GEP. Ik klopte nog eventjes aan, we babbelden nog een paar minuten, gaf je een schouderklopje, we wensten elkaar een fijne avond en ik herinner me nog hoe ik zei ‘tot later eens deze week’. Woensdagnamiddag wou ik je wat vragen op Teams, je was offline, ik dacht: ‘de Steven is de hort op voor zijn netwerk’. Want zo kenden we je, niet aflatend op weg, oplossingen zoeken en aanbieden. En toen kwam dat vreselijke nieuws… Eerlijk, ik hoop nog steeds van je maandag terug aan een desk te zien zitten…

Netwerk wordt beschouwd als water uit de kraan. Mensen zijn verbaasd en verontwaardigd als er geen water uit hun kraan komt en des te meer als ze niet kunnen connecteren met hun mobiel of laptop. Je kreeg geen cadeau toen je in 2016 bij ons startte als hoofd van het netwerkteam. Maar je hebt alles gegeven om ervoor te zorgen dat de VUB de digitale snelweg niet heeft gemist. Je was een krak in je vak, je stelde hoge standaarden… Tonnen respect heb ik voor jou. We waren totaal verschillende karakters desalniettemin vonden wel altijd wel een deur om samen door te stappen.

Een grote dankjewel voor alles… we gaan je missen, man. Rust zacht.

Steven,
Je zat in de commissie die moest beoordelen of ik wel geschikt was om bij VUB te werken. Je was dus één van de eerst collega's die ik leerde kennen. Niet de eerste, je liet de anderen eerst spreken en wachtte geduldig tot jouw moment gekomen was, om dan rustig jouw vraag te stellen. Dat was jouw stijl. Eerst luisteren, bij meetings zat je soms met je ogen gesloten, om beter te kunnen luisteren en dan pas te spreken.
Eens ik bij VUB begonnen was gaf je mij onmiddellijk het gevoel dat ik een volwaardig lid van het team was. Het was voldoende dat ik naast je bureau kwam staan om je volle aandacht te hebben, zelfs al kwam ik eigenlijk voor de collega aan het bureau naast jou.
Je vakkennis was enorm. Je drive om je visie te verwezenlijken evenzeer. Maar ook bij problemen konden we niet alleen overdag, maar ook daarbuiten op jou rekenen. Gelukkig hebben we je recent nog kunnen vertellen hoe goed het resultaat van al die jaren werk was.
Steven, het ga je goed, daar aan de andere kant.

Shocked and saddened to read of this. Sending heartfelt condolences to family & friends.

Steven was door en door gedreven techneut en het hart op de juiste plaats.

Zijn visie over waar de VUB heen moest met netwerk, datacenter en IT in het algemeen waren inspirerend. Met zijn kennis, gedrevenheid en werkethos stond hij op eenzame hoogte. Dankzij Steven staat de VUB er een stuk beter voor en de fruiten van zijn toekomstvisie gaan we nog lang mogen plukken.

Soms botste het wel eens (hard) als de marsrichting niet samenvielen maar we zijn onze verschillen altijd weer te boven gekomen. Mijn appreciatie voor Steven is er uiteindelijk enkel maar door gestegen.

Hij kon nogal een boompje opzetten als hij weer iets was tegengekomen want onder zijn hoge standaarden viel. Maar tegelijk werkt hij ook keihard om het op te lossen.

Hij had ook zo zijn typisch 'Steven' houding in vergaderingen: hoofd naar beneden gebogen dat hij met zijn handen ondersteunde. Niet zoveel te zeggen om dan plots toch even de puntjes op de i te zetten.

Je kon hem ook altijd lastigvallen voor werkelijk alles: de koffiemachine werkt niet, advies over netwerkzaken, leveringen, ...

Ik ga heb missen. De uitdagingen die voor ons staan had ik liever aangegaan met Steven erbij.

Bij Steven kon je altijd terecht voor goede raad en hij kon als geen ander technische zaken uitleggen. Heb enorm veel van hem geleerd. Hij stond altijd paraat om mee te denken en de beste oplossing aan te bieden. We gaan je missen op de afdeling en op de hele VUB.

Tijdens corona kreeg ik een tip om een portret te schrijven van Steven en zijn team, omdat ze er in stilte voor gezorgd hadden dat de VUB zonder veel moeite de brute digitalisering had overleefd. Ik keek ernaar uit, want het mooie aan interne communicatie is dat je ook de helden van achter de schermen met woord en beeld kan waarderen.

Het interview is er nooit gekomen, en dat was vooral voor mij een gemiste kans om je te leren kennen. Je wou dat interview niet. Was het de bescheidenheid? Of toch een principiële houding: nu moet je ook niet meer afkomen? Het is dus gebleven bij al het goeds dat ik over je heb gehoord, zonder artikel.

Met stille bewondering heb ik de voorbije dagen de teksten gelezen van je collega's, de getuigenissen. Het is dan toch allemaal geschreven. Helaas in een droeve context, maar met extra veel liefde. Dat lees je in de letters. Door mensen die je echt van dichtbij hebben gekend en je overduidelijk op handen dragen. Het gemis moet vreselijk zijn.

Heel veel sterkte aan de familie, vrienden en collega's. Rust zacht, Steven, collega van de overkant.