Twaalf masterstudenten Communicatiewetenschappen in de afstudeerrichting ‘Media & Cultuur’ sloegen voorbije academiejaar '17-'18 de handen in elkaar voor hun afstudeerproject ‘Bruzet’, een blog waarin verhalen gevolgd worden van mensen die in Brussel leven, wonen en werken. Het was voor de studenten de ideale gelegenheid om een brug te bouwen tussen hun opgedane academische kennis en de samenleving. Om alles in goede banen te leiden werd de ploeg van Bruzet opgesplitst in 3 teams: Content & Creatie, Communicatie & Marketing en Research & Development. Voor ons interview vertegenwoordigen 3 studenten elk hun team. Laten we kennismaken met 'Bruzet'.
Tekst: Prince Vandorpe
Bruzet volgt verhalen van mensen in Brussel. Hoe worden verhalen geselecteerd?
Amber: "We vonden diversiteit heel belangrijk, aangezien Brussel een enorm diverse stad is. Het leek ons daarom goed om bewust op zoek te gaan naar verschillende mensen in de stad en ons niet te beperken tot onze vriendenkring op school. Ons team vond herkenbaarheid voor elke Brusselaar een troef. Het team ‘Content & Creatie’ ging zo op pad om willekeurig mensen op straat aan te spreken die hun verhaal wilden vertellen."
Johan: "In de stad kruis ik dagelijks heel wat mensen die ik niet persoonlijk ken of nog nooit gesproken heb. Maar na verloop van tijd begin je gezichten te herkennen die jou dan bijblijven. Dit project leek mij de uitgelezen kans om met deze mensen een gesprek aan te knopen. Zo heb ik bijvoorbeeld een heel fijn gesprek gehad met een nachtwinkeluitbater uit mijn buurt die ik voorheen enkel kende als een uitbater. Nu ken ik hem als een persoon met een verhaal."
Pauljan: "Aanvankelijk wilden wij enkel jongvolwassen aanspreken, dat leek ons een boeiende doelgroep. Eens wij op pad gingen om interviews af te nemen, zijn wij uiteindelijk toch breder beginnen kijken. Van piepjonge achttienjarigen tot prille dertigers, zij dragen allemaal een verhaal met zich mee. Wij wilden met deze verhalen een andere kant van Brussel laten zien, door de ogen van de Brusselaar zelf. Want in de media zie je Brussel meestal in een slecht daglicht."
Johan: "De verhalen zijn geen reclamespotjes over Brussel. Mensen mochten in hun verhalen altijd eerlijk en kritisch zijn over de plus- en minpunten van de stad."
Amber: "We hadden ook ambassadeurs die elke week op onze instagrampagina verhalen deelden. Wij wisten hen via via te vinden. Onze blog was gloednieuw en kon een duwtje in de rug wel gebruiken. We merkten dat deze ambassadeurs vaak over een groot online netwerk beschikken, wat een boost gaf aan onze artikels."
Pauljan: "Wij selecteerden trouwens onze verhalen niet om zoveel mogelijk likes, views of clicks te krijgen. Dat is niet het opzet van ons project. Maar tussen onze ambassadeurs zaten wel enkele influencers bij met 8000 volgers en meer. Ze vertelden hun verhaal met passie, daarom sloeg het aan. Want uiteindelijk valt er voor hen commercieel gezien niks te winnen wanneer ze hun verhaal via onze kanalen vertellen." Amber: "Ja, ze voelden zich enorm vereerd, wat voor mij echt een aangename verrassing was."
Pauljan: "Ik vond dat alle ambassadeurs, of ze nu influencers waren of niet, leuke verhalen hebben opgeleverd. We merkten zelfs op dat verhalen van de doorsnee Brusselaar op meer publiek konden rekenen dan verhalen van mensen die al ‘bekend’ zijn op Instagram."
Welke verhalen zijn jullie het meest bijgebleven?
Amber: "Ik vond het verhaal van Nina, de toiletdame van de beursschouwburg, fascinerend. Vooral omdat ze een ‘andere’ Brussel liet zien. Niet het typische Brussel die wij als student kennen. Je merkte echt dat ze Brussel waardeert en dat vond ik bijzonder mooi om te zien. Toen we haar thuis opzochten voor een interview, zag je dat ook de toiletdame een andere wereld kent dan enkel de beursschouwburg."
Johan: "Hun verhaal krijgt op die manier verschillende invalshoeken en dat triggert wel."
Amber: "Inderdaad. Ook verhalen van Brusselaars die geboren en getogen zijn in de stad waren uniek. Je voelt snel dat zij een andere kijk hebben op de stad. Dat geldt ook voor Brusselaars die buitenlandse roots hebben."
Gebruikten jullie veel beelden om hun verhaal te vertellen?
Amber: "Ja, wij deden dat vooral voor Instagram. Bij storytelling ligt het wel voor de hand dat je beelden gebruikt om een verhaal te vertellen. Beelden gebruiken werkt wel degelijk."
Pauljan: "We wilden zeker een aantal foto’s van onze storytellers. Omdat het online content is, hadden we ook niet echt keuze."
Johan: "Dat was niet altijd evident. Sommige mensen wilden liever geen foto’s online. De nachtwinkeluitbater wou liever geen foto’s bij zijn verhaal. We moesten dan soms compromissen sluiten met de storytellers door bijvoorbeeld hun naam achterwege te laten."
Wat hebben jullie hebben uit het project geleerd?
Johan: "Het project was een groepswerk en dat was niet altijd even eenvoudig, zeker als er geen leiding is."
Amber: "In totaal werkten twaalf mensen aan Bruzet, wat een vrij grote groep is."
Pauljan: "Ja, dat mag je niet onderschatten. Een grote groep levert heel veel toffe ideeën op, maar die konden niet allemaal gerealiseerd worden. Dus moesten er knopen doorgehakt worden. Het was een kwestie van beslissingen leren nemen om tot een eindresultaat te kunnen komen."
Amber: "En daar zijn we na wikken en wegen in geslaagd, denk ik. We hebben ook veel geleerd van Brussel. Je merkt dat de stad zoveel sociale netwerken met unieke verhalen bevat en dat maakte de stad nog groter."
Het project loopt binnenkort ten einde. Zijn er nadien nog plannen om het project nieuw leven in te blazen na jullie studies?
Johan: "We willen na het project nog een boekje maken waarin wij alle artikels samenbundelen."
Amber: "Wij hopen ook dat de studenten van volgend jaar ons project oppikken en verder uitbouwen. Ik ben ervan overtuigd dat er ruimte is voor verbetering en dat dit project een bron van inspiratie kan zijn."
Volg Bruzet op hun Blog en op Instagram, Facebook en Twitter.