Dit opiniestuk verscheen eerder in Knack.
In het zuiden van ons land wordt dezer dagen druk gediscussieerd over de toekomst van de Brusselse regering. Waalse partijvoorzitters halen daarbij scherp uit naar elkaar in de media en maken iedere politieke samenwerking nog moeilijker dan ze al was. Het vertrouwen in de Brusselse regering wordt stilaan onhoudbaar. De werking van de gewestelijke instellingen wordt zodoende als joker uitgespeeld in politieke machtsspelletjes. Kunstmatige chaos om de druk aan de onderhandelingstafel op te voeren. De gewone Brusselaar wordt gegijzeld. Losgeld: een politieke hoofdrol in Franstalig België.
Nederlandstalige coalitiepartners trachten intussen via de pers de druk op te voeren. Staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) riep de Franstalige partijen vandaag op zo snel mogelijk een nieuwe meerderheid te vormen. Minister Guy Vanhengel (Open VLD) benadrukte dan weer dat de vooruitgang van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest niet gehypothekeerd mag worden.
Hoog tijd dat politici aan weerszijden van de taalgrens de Brusselse identiteit aanvaarden
Het wordt dringend tijd dat de Waalse politici hun verantwoordelijkheid opnemen. Heldhaftige persberichten over 'de strijd aangaan tegen de oude politieke cultuur' mag in een eerste tijd het imago van een partij ten goede komen, burgers hebben vooral nood aan goed bestuur. Daadwerkelijke hervormingen worden electoraal beloond, geen politieke impasses. De Vlaamse feestdag leert ons echter dat Brussel ook in het noorden van ons land nog al te vaak als amalgaam van Vlamingen en Walen wordt beschouwd. In een interview met zakenkrant L'Echo verklaarde Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) dat 'zijn hart bloedt als hij naar de situatie van Brussel kijkt' en deed daarbij een oproep aan alle Brusselaars om op N-VA te stemmen.
Er is inderdaad, op z'n zachtst gezegd, ruimte voor verbetering en nood aan verandering in onze hoofdstad. De 'kracht van verandering' zit hem ditmaal echter in samenwerking en pacificatie, niet in segregatie onder beding van een vermeende identiteit. Diezelfde Vlaamse reflex vindt men ook terug bij Brussels fractievoorzitter Johan Van den Driessche (N-VA). Het staat de Vlaams-nationalisten volledig vrij het land te willen splitsen, maar eerst ruzie stoken en achteraf aanklagen dat er geen eenheid meer is lijkt wel heel simpel.
Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft nood aan meer samenwerking tussen de verschillende taalgemeenschappen: alleen op die manier kan de grootstedelijke problematiek efficiënter aangepakt worden.
Het slachtoffer van deze doorzichtige verdeel-en-heerstactiek is de gewone Brusselaar. Laat dat misplaatst medelijden in het vervolg dus maar achterwege, mijnheer Bourgeois. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft nood aan meer samenwerking tussen de verschillende taalgemeenschappen. Alleen op die manier kan de grootstedelijke problematiek efficiënter aangepakt worden.
Brussel is geen mengelmoes van Vlamingen en Walen, het vormt daarentegen een holistisch geheel van Brusselaars. Een bevolkingsgroep die zich verbonden voelt door een gemeenschappelijke liefde voor een grootstad die haar gebreken kent, een bourgondische levensstijl en een dialect waar beide talen elkaar ontmoeten. Brussel is een mengelmoes van onbekrompen wereldburgers die wars van een communautaire agenda met elkaar samenleven.
Het wordt meer dan ooit tijd dat politici aan weerszijden van de taalgrens de Brusselse eigenheid leren aanvaarden. Onze hoofdstad is geen oefenterrein voor een communautaire strijd, onze gewestelijke politiek geen laboratorium voor onnodige polarisatie, onze bevolking geen stemvee. Decennia van communautaire oorlog en Brussel-bashing hebben een Brusselse identiteit doen ontstaan. Steeds meer inwoners noemen zichzelf voortaan met herwonnen fierheid Brusselaar, steeds minder jongeren voelen zich nog Vlaming of Waal.
Steeds meer inwoners noemen zichzelf voortaan met herwonnen fierheid Brusselaar, steeds minder jongeren voelen zich nog Vlaming of Waal
De keuze tussen die twee kan ook onmogelijk gevraagd worden aan sommigen onder hen. Ik ben een kind van tweetalige ouders, mijn familie ligt verspreid over het gehele belgische territorium, ik heb broers en zussen die zowel Frans- als Nederlandstalige universitaire studies hebben gevolgd, ik heb zowel Frans- als Nederlandstalige vrienden... En men wilt dat ik kies tussen Vlaming of Waal zijn? Ik ben een Brusselaar. Een echte Brusselse ket, zoals ze hier zeggen.
Het lijkt wel of ons mooie land in een vechtscheiding terecht is gekomen. Een Waalse moeder en een Vlaamse vader eisen Brussel op, zeggen dat het kind toch meer van hun weg heeft. Laat duidelijk zijn: het kind is inmiddels groot geworden en maakt voortaan zijn eigen keuzes.
Heldhaftige persberichten over 'de strijd aangaan tegen de oude politieke cultuur' mag in een eerste tijd het imago van een partij ten goede komen, burgers hebben vooral nood aan goed bestuur