“De kinderen bepalen het tempo”

 
Fotografie: Deborah Puylaert.
 
Wie is jouw VUB-held? Laat het ons weten op ikhebnieuws@vub.ac.be en wie weet plaatsen we hem of haar binnenkort in de spotlight.
 
12 uur ’s middags. Wanneer we aankomen in het kinderdagverblijf in Elsene, zijn de peuters al in dromenland. De allerkleinsten, de baby’s van 3 tot 18 maanden, zijn klaarwakker. Voor hen is er geen vast slaapmoment. Ze geven zelf aan wanneer ze moe zijn, honger hebben of getroost willen worden. Elk kind heeft zijn eigen ritme.
 
Spreken zonder woorden
Sabrina nestelt zich op de speelmat tussen goed gezelschap. Zes paar priemende ogen kijken haar vol verwachting aan. Ze lacht naar hen –  ze kirren van plezier. “De allerkleinsten kunnen nog niet praten, maar wij kunnen wel al naar hen luisteren. Baby’s geven ons veel signalen. Ze knipperen met hun ogen, brabbelen, bewegen hun tong … zo geven ze aan wat ze wel of niet willen. Wij proberen die signalen op te vangen en spelen erop in.” 

Waar de job vroeger vooral ging om kinderverzorging - luiers verversen en groentepap geven – is deze het laatste decennium geëvolueerd naar het begeleiden en opvoeden van baby’s en peuters. Sabrina en Katie voelen zich vooral aangetrokken tot het pedagogische aspect van hun job en vinden het belangrijk om hiervoor samen te werken met de ouders. Die vinden dat super, en velen vragen tips omtrent de opvoeding.
 
“We starten altijd met een ‘wenmoment’. Daarbij nodigen we de ouders een halve dag uit op de crèche, zodat ze kunnen zien hoe we te werk gaan”, legt Sabrina uit. “Voor ons is het de ideale gelegenheid om hun zoon of dochter beter te leren kennen. Wat zijn hun gewoontes? Hebben ze slaaprituelen? Die proberen we over te nemen. De bedoeling is ook de ouders gerust te stellen. Zo kunnen ze met een goed gevoel gaan werken.”
 
Vuile kleren toegestaan
In de kinderdagverblijven van de VUB krijgen de peuters een goedgevuld rugzakje mee voor later.  Katie: “We willen de kinderen stimuleren in hun ontwikkeling en hen zien openbloeien. Dat doen we door samen met hen op ontdekking te gaan. Elk kind geeft daarbij zijn eigen tempo aan. Ze moeten zich goed in hun vel voelen en vol zelfvertrouwen de grote stap naar de kleuterschool kunnen zetten.  Daarom leggen we ouders vaak ook uit wat het voordeel is om niet te vlug de stap naar de school te zetten.”

Het gaat erom dat de kinderen plezier hebben en nieuwe dingen ontdekken

Sabrina: “We bieden op jonge leeftijd allerlei materialen aan, zoals vingerverf aan en kijken dan hoe ze ermee omgaan. Er zijn kinderen die er vies van zijn en er niet willen aankomen. Dat is oké. Als we een activiteit organiseren, horen daar nooit verwachtingen bij. In tegenstelling tot nogal wat andere crèches hebben we geen mooi afgewerkte kunstwerkjes voor ogen waarmee we de ouders willen plezieren. We vinden het eindresultaat niet belangrijk. Als een kind zijn blad wil verscheuren, dan mag dat. Het gaat erom dat de kinderen plezier hebben en nieuwe dingen ontdekken. Dat leggen we vast op foto of film en tonen we aan de ouders. Een veel mooier cadeau, toch?”
 
Sabrina komt op dreef en vertelt enthousiast verder. “Bij droog weer gaan we gewoon naar buiten. We vragen aan ouders om laarzen mee te geven. Daarmee mogen ze dan in nat gras en de plassen stappen. Een garantie om ’s avonds een proper kind mee naar huis te nemen, krijgen de ouders niet, maar wel dat het er een is dat hier een en ander beleefd heeft.”
 
“Wanneer een kind naar school gaat, horen we van ouders soms dat het de kleuterleidster opvalt hoe zelfstandig zoon- of dochterlief zich kan bezighouden in de klas,” vertelt Katie. Als blijk van erkenning voor de pedagogische aanpak van het kinderdagverblijf kan dit tellen.

Even uitblazen
Ook de ouders zijn erkentelijk. Voor hen is het niet altijd gemakkelijk om hun kostbaarste bezit achter te laten. In het begin vloeit er al eens traan. Na hun werk zijn mama en papa altijd welkom op de unit van hun kind. Daar kunnen ze samen op de speelmat even tot rust komen. Hier worden de kinderen niet afgezet of opgehaald aan de voordeur, integendeel. Katie: “We moedigen ouders aan om binnen te komen en geven hen de tijd en een luisterend oor. Dat waarderen ze. Af en toe krijgen we een cadeau of ‘praline’. Maar dat hoeft helemaal niet. Een kaart of foto van hun kindje met een leuke tekst doet ons eigenlijk evenveel plezier.”
 
De complimenten van de ouders doen deugd, maar de grootste motivator? Dat zijn de kinderen zelf. Katie: “Als je 's ochtends toekomt en je ziet hun handjes de lucht ingaan of je krijgt meteen een glimlach, dan merk je dat de kinderen zich hier goed voelen. Daarvoor doen we het!”
 
Als dan ook nog eens rector Caroline Pauwels tijdens de nieuwjaarsspeech haar waardering voor je werk uitspreekt en er spontaan een daverend applaus van de hele VUB-community losbarst, dan kan je als team terecht trots zijn op je werk.