In zijn Corona-mijmeringen schrijft professor Philippe Humblé, docent in de opleiding Toegepaste Taalkunde, vanuit zijn ‘kot’ in Bertem, over ons alledaagse, verrassende nieuwe leven, in een tijd waarin de mens zichzelf moet heruitvinden, in een gereduceerde versie. Lees hier overpeinzing 13: Chinezen vs. Corona.
Overpeinzing 14: Gezag vs. Corona
Aan de ene kant gaat de zon onder, aan de andere komt de maan op. Ik fiets de Paardenstraat op, waar ik mijn eerste hijgaanval krijg, dan een vlak stuk tussen de velden, dan opnieuw gestaag omhoog. Een tweede hijgaanval. Dan moet ik mijn jas uittrekken, een wonderlijk lichte donsjas gekocht in Praag. Mei is nog koud, maar de hellingen verwarmen.
Ik woon al 40 jaar niet meer in een stad, en toch ben ik een stadsmens. In de velden ben ik in het buitenland. Wat ik een paar weken geleden nog dacht dat aspergebedden waren, daar schiet nu loof uit de grond. Ik durf er geen naam op te plakken.
Er komen fietsers voorbij, ondanks het late uur. Ik hoor ze Frans praten, en ik ruik onraad. De taalgrens ligt op minstens dertig km hiervandaan. Leuven, op tien km, is al sinds 1968 Vlaams! Wat komen zij hier in corona-tijden doen?
Ik kijk de laatste maatregelen na. Geen twijfel mogelijk, dit is een overtreding.
Gisteren zag ik een aflevering van ‘Kinderen van de Holocaust’, een televisiereeks. Daarin werd een brief getoond van iemand die zijn buurman wilde aangeven. Hij wist dat hij joden verborg. Hij zou hem niet meteen verraden, hij zou een maand wachten. Daarna was hij niet meer verantwoordelijk voor de gevolgen.
De neiging om aan de kant van het gezag te staan is hels. De mens is een permanent bedreigde diersoort, hij zoekt de kant op van de sterkste.
Maar nu de zon al bijna onder is, heb ik toch een anarchistische reflex. Ik besluit de Waalse fietsers niet aan het gezag over te dragen en hen veilig tot de taalgrens te begeleiden.
Als ze wat trager fietsen.
---
Philippe Humblé (1955) geeft les aan de vakgroep Toegepaste Taalkunde, Spaanse vertaalkunde en Intercultural Communication. Hij heeft vijfentwintig jaar lesgegeven aan de Universidade Federal de Santa Catarina in Brazilië en sinds 2009 doceert hij aan de VUB. Vanaf volgend academiejaar ‘moet’ Humblé op pensioen, maar hij hoopt dat corona zijn plannen niet in de war stuurt om volgend jaar aan een ‘nieuwe carrière’ te beginnen, in Brazilië of in China.