In zijn Corona-mijmeringen schrijft professor Philippe Humblé, docent in de opleiding Toegepaste Taalkunde, vanuit zijn ‘kot’ in Bertem, over ons alledaagse, verrassende nieuwe leven, in een tijd waarin de mens zichzelf moet heruitvinden, in een gereduceerde versie. Lees hier overpeinzing 16: -'R vs. Corona.
Overpeinzing 17: Kisten vs. Corona
We zitten in een kist, die houdt ons helemaal bijeen. Nee, het is niet ons lichaam. Ons lichaam zit erin. Er zit vooral onze logica in, alles wat we onder de vorm van oorzaak en gevolg met elkaar verbinden, en de redenen die we bedenken voor alle dingen die we doen. En ook de gevoelens die daaruit voortvloeien, die ons naar andere daden leiden. De kisten zijn waterdicht. We kunnen niet binnen in de kist van een ander. Zo zijn ze gebouwd.
Vroeger, op school, wou een leraar, een verlichte leraar, ons ervan overtuigen dat de wereld, zodra we stierven, ophield te bestaan.
Ik begreep het niet, maar ik geloofde het.
Jarenlang heb ik geworsteld met dit vraagstuk. Tot ik het op een dag begreep. We zitten in een kist, en de wereld zit met ons mee in de kist. Binnenin die kist steken we onze eigen wereld ineen, met de blokken die ons worden aangereikt, die we zelf naar binnen trekken.
Ik kijk naar de laatste coronacijfers. Het aantal doden gaat achteruit. Ik zie de cijfers, maar ik kan het niet helpen van ook de kisten te zien. Niet de doodskisten, maar de grote dozen waar al die mensen hun wereld hadden ingestoken, en die wij nooit hebben gekend. En ook nooit zullen kennen.
---
Philippe Humblé (1955) geeft les aan de vakgroep Toegepaste Taalkunde, Spaanse vertaalkunde en Intercultural Communication. Hij heeft vijfentwintig jaar lesgegeven aan de Universidade Federal de Santa Catarina in Brazilië en sinds 2009 doceert hij aan de VUB. Vanaf volgend academiejaar ‘moet’ Humblé op pensioen, maar hij hoopt dat corona zijn plannen niet in de war stuurt om volgend jaar aan een ‘nieuwe carrière’ te beginnen, in Brazilië of in China.