VUB-alumnus Marcel Vanthilt inspireert:

Marcel Vanthilt zijn studies in Politieke Wetenschappen aan de VUB draaiden al snel uit in connecties leggen met andere creatieve studenten, muziek en radio maken en voor het Universitair muziektijdschrift schrijven. Al snel bleef er geen tijd voor studeren meer over. ‘Ik was intussen al gevraagd bij Humo, deed de lichten voor Arno en werkte voor Brt2. Ik doe altijd wat ik graag doe en dat maakt me blij.’ Poincaré’s vrijzinnigheid - een integraal onderdeel van de 'De wereld heeft je nodig'-campagne van de VUB - spat er vanaf.

Wil je net als Marcel Vanthilt Politieke Wetenschappen studeren? Ontdek dan snel de opleiding.

Marcel, wat studeerde je aan de VUB?

‘Ik studeerde Politieke Wetenschappen aan de VUB, omdat ik van thuis geen radio en televisie mocht studeren aan Sint-Lukas in Brussel. Mijn ouders waren overtuigd dat er geen geld in te verdienen viel en ik beter af zou zijn met een studie Rechten of Geneeskunde.

Wat mij toen, en nu nog, interesseert was politiek - overigens een domein waar mijn vader ook actief in was. Zo kwam ik dus in Politieke Wetenschappen terecht. Die eerste twee jaren vond ik heel boeiend. Langs de ene kant had je de politieke geschiedenis en daarnaast de inleiding tot het recht, filosofie en psychologie. Geen moment spijt van gehad.’

Was er een specifieke reden waarom je voor de VUB koos?

‘Ja, dat was een bewuste keuze. Ik wilde weg uit mijn kleine ghetto van Leopoldsburg en vooral: nieuwe mensen leren kennen. In Leuven en Gent zou ik opnieuw hetzelfde type ‘mens’ tegenkomen dus koos ik voor onze hoofdstad. In Brussel kan je als student opgaan in de rest van de massa. Het is er ook internationaal en tweetalig. Ik had die grootstad nodig en was dan ook snel overtuigd van de VUB.’

‘Ik herinner me nog goed dat tijdens mijn eerste jaar in 1975 de VUB en ULB nog één geheel waren. De helft van de studenten op de campus sprak Frans en ik zag er veel internationale gezichten. In mijn tweede jaar splitste de campus, een beetje jammer!’

Welk moment uit je studententijd zal je nooit vergeten?

‘De eerste weken aan de universiteit zijn me bijgebleven. We waren nog geen goede maand bezig of de prof Geschiedenis van België gaf ons een werkopdracht om in vier weken een essay van 40 pagina’s te schrijven. Ik dacht echt: “Hoe ga ik dat in godsnaam doen, ik kom van de middelbare school.” Die opdracht was een wake-up call dat wat ik de laatste zes jaar op het atheneum had gedaan eigenlijk een soort tijdverdrijf was en nu het echte werk begon. Ik vond dat wel tof. In die tijd moest je ook naar de bibliotheek, wachten tot je boek uit de archieven werd gehaald, fotokopiëren enz. Zeer nostalgisch allemaal.’

‘Dat eerste jaar werd er op de universiteit ook zoveel over politieke en sociale thema’s gepraat. Raketten, atoombommen, vrouwenemancipatie; ze passeerden allemaal de revue. Dat boeide me erg. In het atheneum voerden we zo’n gesprekken niet. Die overgang van het middelbaar naar de universiteit was groot, maar ook een ontwaken in mijn ‘zijn’.’

“Die overgang van het middelbaar naar de universiteit was groot, maar ook een ontwaken in mijn ‘zijn’.”

Tips & Tricks

Heb je tips voor eerstejaarsstudenten?

‘Ga tot minimum december naar de les. Dit geeft je genoeg tijd om de inhoud te begrijpen. Daarna kan je nog altijd beslissen wat je ervan vindt. Wanneer je de eerste maanden naar de les gaat, leer je ook veel mensen kennen die van overal komen. Als je naar de VUB gaat tenminste. In Gent kom je vooral West-Vlamingen tegen en in Leuven de Limburgers (lacht).’

‘Afhankelijk van de richting is mijn tip ook: begin er op tijd aan. Mijn zoon van twintig jaar studeert Fysica in Gent. Hij kan niet pas starten met studeren in april, hij heeft voortdurend testen en practica. Ik herinner me nog dat bepaalde blokkers lang konden feesten en dan pas vrij laat alles vanbuiten begonnen leren.’

Heb je ook tips voor laatstejaarsstudenten?

‘Niet echt want ik ben nooit in mijn laatste jaar geraakt (lacht).'

Hoe kwam dat?

"Na drie jaar ben ik toch via via in de radio en muziek terecht gekomen, deed ik onder andere de belichting van Arno en zat ik ook in een band.

Ik stopte met mijn studies omdat ik te veel werk had, ik moest zelfstandige worden. Ik had wel al een thesisonderwerp gevonden, die ik vandaag nog altijd zou kunnen schrijven. Het ging over het Palestijns-Israëlisch conflict dat nu, 40 jaar later, nog altijd niet opgelost is. Het was een goed onderwerp, maar ik heb mijn thesis nooit afgemaakt. Voor laatstejaarsstudenten zou ik zeggen: maak je thesis af en dit binnen een onderwerp dat je interesseert: het kan al een kleine specialisatie zijn die je mee hebt voor je verdere parcours."

Hoe ben je van je studies in Politieke Wetenschappen dan toch in de radio- en muziekwereld beland?

"Dat is allemaal de schuld van de VUB! Er liepen heel veel mensen rond die naast heel erg politiek begaan te zijn ook creatief bezig waren. Zoals Patrick Dewael. Deze mensen kwamen vooral uit de richtingen Filosofie, Wijsbegeerte en Politieke Wetenschappen. Zij organiseerden alternatieve feesten in de kelders van de VUB."

"In 1976-1977 begon de punk en new wave muziek en dat merkte je heel hard in Brussel. Er waren enkele platenwinkels waar iedereen rondhing. Vooral rare Franstalige Brusselaars met hanenkam die naar The Ramones en The Clash luisterden. De geïnteresseerden van de VUB gingen daar ook naartoe en van daaruit ontstonden bands, zeker tien. Zij repeteerden in een oud leegstaand pand van de VUB. Het was een soort kruisbestuiving tussen de studenten Filosofie, Psychologie, Sociologie, Politieke Wetenschappen."

"Je had enerzijds de muziek-klik en anderzijds ook een klik dat begon met vrije radio. In 1979 was de radiozender nog illegaal. Wij hadden een soort van machientje in de kelder onder de chauffageketel. We namen het radioprogramma op voorhand op via een cassette en plaatsten een timer. Om 20u begon deze dan af te spelen. Wij waren daar niet, want de politie kon er binnenvallen. Een jaar later werd deze radio toegestaan en hieruit ontstond FM Brussel, vandaag BRUZZ. We waren een bende van ongeveer 30 à 40 creatievelingen die in bands speelden, radio maakten en een muziektijdschrift opstarten. We organiseerden ook feesten in de AB, dat was toen nog een leegstaand kraakpand. Daar kwam toen 1000-2000 man op af."

"Dat viel op en zo werd ik aangesproken op straat van: “Hé jij bent die gast van de radio, wil jij geen artikel schrijven voor Humo? Dat is betaald en al.” Tegen 1980 kreeg ik een bericht van de belastingen met de boodschap dat ik geen student meer was, maar eigenlijk een zelfstandige. Ik schreef voor Humo, deed het licht voor Arno en werkte ook voor BRT2. Ik had geen tijd meer om te studeren dus: einde Politieke Wetenschappen. Was het anders gelopen, zat hier misschien de ambassadeur van Paraguay. Dat had ook een mooie job geweest."

“Was het anders gelopen, zat hier misschien de ambassadeur van Paraguay. Dat had ook een mooie job geweest.”

Uiteindelijk kwam je dus toch op een organische manier terecht in de richting die je wilde. Hoe reageerden ze er thuis op?

"Ik weet het niet meer goed, maar dat was vooral héél praktisch. “Sorry ik heb geen tijd meer voor mijn studies, maar ik verdien goed mijn kost. Ik ben zelfstandige, betaal mijn belastingen en hoef dan ook geen zakgeld meer”. Dat was dan geregeld."

Bleef je in Brussel, ondanks het stopzetten van je studies?

"Door de VUB ben ik verliefd geworden op Brussel. Het centrum was toen ook best heftig. In de Dansaertstraat stonden veel gebouwen leeg en in verval. Aan de Sint-Gorikshallen was het bijvoorbeeld best ruig. Ik had een vriendin die er op de hoek woonde boven een café dat 24u open was. Mensen gooiden daar vanalles door het raam zoals tafels en stoelen. We hebben daar ooit een WC door het raam zien vliegen. Ook in de Marollen waren de cafés vaak 24u open met de nodige cafégevechten vandien. Best erg, maar ook sfeervol."

"Ik ben nu nog altijd grote fan van Brussel. Het centrum is sterk geëvolueerd, cafés als de Monk en de hele buurt rond de Vlaamse Steenweg bestond toen niet. De meeste Vlamingen kennen onze hoofdstad niet. Als ze Molenbeek horen, denken ze meteen aan de aanslagen. Er zijn nog duizend andere kanten aan Brussel. Ik vind dat geweldig."

“De meeste Vlamingen kennen onze hoofdstad niet. Als ze Molenbeek horen, denken ze meteen aan de aanslagen. Er zijn nog duizend andere kanten aan Brussel. Ik vind dat geweldig.”

Je hebt een veelzijdig carrièrepad: van zelf muziek maken, presenteren op televisie tot schrijven. Hoe maakte je bepaalde keuzes, volgde je je gevoel, rolde je van het ene in het andere of wat was je strategie?

"Dat is een combinatie van de twee. Ik ben geboren met een soort koppigheid, je hebt die of niet denk ik. Als ik merk dat ik iets niet leuk vind, probeer ik zo snel mogelijk te stoppen. Dat is niet altijd de beste zet want zo verlies je soms klanten of vragen ze je niet meer omdat je moeilijk doet. Als ik terugblik, zit ik nu opnieuw in zo’n periode. Ik heb de laatste jaren veel voor de televisie gewerkt, waarvan ook producties op Eén en in Prime Time, maar ik was er niet blij mee. Het is niet wat ik wil doen. Ik heb nog wel wat dingen liggen. Maar als ik merk dat de wind niet mee zit, denk ik al snel: “Ik doe iets anders”."

"Kiezen is afwegen tussen buikgevoel en praktische overwegingen. Ik ben een eenmansbedrijf, moet mijn rekeningen betalen en afwegingen maken. Vorig jaar zijn al mijn voorziene optredens en presentatie-opdrachten afgezegd. Dat was dan ook even een kleine paniek: “Wat ga ik nu doen?”. Ik werk nu onder andere voor Radio Willy, een digitale radio, en zie wat daarvan komt. Er is ook al zoveel weggevallen, zoveel events of zelfs personeelsfeesten gaan niet meer door. Sinds begin november maak ik ook soms online radio voor bedrijven. In een winkel in Poperinge heb ik dat bijvoorbeeld gedaan, mensen konden toen platen aanvragen. Dan kan je je afvragen: “Is dat nu wat ik moet doen?”. Maar kijk, het is plezant en het betaalt de huur. Het is altijd zoeken en je moet geluk hebben. Media verandert en gaat nog meer digitaal. Televisie is al een beetje voorbijgestreefd. De jeugd ziet alles online, wanneer zij dat willen. Inhoudelijk verandert er weinig. Er moet altijd inhoud zijn: een goed verhaal, iets aanstootgevend of dating schijnt goed te verkopen. Content moet er blijven zijn en gemaakt worden. Of dat nu voor op je gsm of de achterkant van een bus is. Zoiets is voor iemand zoals ik wel een geruststelling. Ik ben content dat er content moet zijn (lacht)."

“Ik ben content dat er content moet zijn.”

Heb je het gevoel dat je door de jaren dat evenwicht tussen buikgevoel volgen en zorgen dat je inkomsten hebt, beter beheerst? Of is dat altijd vlot gegaan?

"Dat is een beetje leren. Ofwel ga je de commerciële richting uit want ook daar is er veel creativiteit. Maar daar is het belangrijk dat het opbrengt en scoort: 100% of afvoeren. Ik voel me meer thuis in de openbare omroep. Er hangt een maatschappelijke visie aan vast zoals diversiteit en anti-racistisch, een goede verhouding tussen mannen en vrouwen. Het hangt samen met een aantal basisprincipes waar ik achter sta. Dat is ook een beetje gelijk aan het vrije denken, zoals aan de VUB. Dat vrije onderzoek van de VUB heb ik ook van mijn vader meegekregen. Hij was fanatiek socialist, maar niet tegen de liberalen of de mensen die naar de kerk of moskee gaan.

Ik kan er niet zo goed tegen als iedereen hetzelfde denkt, er moet wat contrast zijn. Iedereen vindt Zwangere Guy bijvoorbeeld fantastisch, maar dan is de vraag ook: “Vind je dat omdat iedereen dat vindt of vind je hem ook echt goed?”.

Wat was je grootste professionele uitdagen en wat leerde je daaruit?

"Ik zie bijna altijd alles als uitdaging. In 1987 was ik ongeveer zeven of acht jaar bezig voor Humo, deed ik het licht voor Arno en zat ik in de band Arbeid Adelt. Ik had toen de nood om te vertrekken en verhuisde naar Londen, waar ik vier jaar voor MTV Europa werkte. Daar was ik heel trots op. Wij moesten in het Engels improviseren, zo goed als live, in one take. Dat was echt een training en toch ging dat. Na drie à vier jaar ben ik vertrokken, terwijl toen het station pas groter werd, anders was ik nu misschien een grote vedette in Europa geweest (lacht). Ik doe altijd wat ik graag doe en dat maakt me blij."

Het is ook een van mijn levenslessen: count your blessings en kijk naar wat je wél hebt. Gezondheid in deze tijden is al iets!

“Count your blessings en kijk naar wat je wel hebt.”

Hoe ziet je toekomst eruit?

"Ik wil blijven optreden, zowel groot als klein. Met mijn groepje dat nog dateert van de VUB, Arbeid Adelt, bestaan we 40 jaar. In september gaan we een jubileumconcert in de Roma in Antwerpen spelen. Platen verkopen vandaag niet goed, maar de live muziekscene is echt populair. Taal blijft mij interesseren, ik schrijf graag verschillende teksten. En ook radio wil ik blijven maken. Ik heb net nog mee gewerkt aan een podcast van vijf uur over de schrijver Jean-Marie Berckmans, samen met Jeroen Olyslaegers en Delphine Lecompte. Je kan Berckmans zijn leven vertellen in verschillende afleveringen over vijf uur, met andere stemmen die uit zijn boek lezen, ik vertelde zijn verhaal, daar kwam dan muziek tussen. Dat is heel tof."

"Met de digitalisering van radio kan er heel veel. Net zoals TV ga je in plaats van vijf of tien radiostations er wel zeker 75 hebben. Toen ik 20 jaar geleden in Amerika woonde, was dat daar al zo. Je had er Talk Radio waar mensen 24 uur per dag verhalen vertelden. En daar wil ik wel in verder, alle soorten verhalen vind ik goed. Ik heb hier nog een hele stapel ideeën liggen. Zoals bijvoorbeeld een vertelserie over spoken en verschijningen. Geef toe, dat is altijd spannend."

#DeWereldHeeftJeNodig - Wat drijft je?

"Ik denk dat ik in eerste instantie mezelf entertain. Je hoort iets en denkt: “Ha dat is interessant”. Het is de stilte doorbreken en iets doen. Je hoofd denkt de hele tijd: ik moet dit en dat doen en als je iets hebt is dat hé. Dat is ook de kracht van een live concert bijvoorbeeld: mensen gaan mee met de muziek en weg uit hun hoofd. Dat kan je ook bereiken met een verhaal, een film of muziek."

"Ik hoop dat ik mensen ook wijsheid geef. Er zijn veel positieve dingen die ik wil delen, maar tegelijkertijd ben ik ook kritisch."

Wil je net als Marcel Politieke Wetenschappen studeren? Ontdek snel de opleiding. Andere inspirerende verhalen over de P van Poincaré, lees je hier. #DeWereldHeeftJeNodig