Sommige vaardigheden leer je niet in aula’s alleen. Voor het vak journalistiek schrijven in de bacheloropleiding toegepaste taalkunde interviewden studenten twee Nederlandstalige rusthuisbewoners van woonzorgcentrum Eureka in Evere.
Elisabeth Pipien (89), die er al drie jaar woont, en Josephine De Rons (74), een poetsvrouw op rust, stelden zich op eenvoudig verzoek kandidaat.
Na veel slijpen, schaven en herschrijven resulteerde het vraaggesprek over hun bewogen leven in een portretinterview. Dat overhandigden de studenten, samen met een ingekaderde portretfoto en een ruikertje rozen, plechtig als dank voor de gulle geest en tijd van beide vrouwen.
‘Wie journalist wil worden, moet de straat op leren gaan en naturel overweg kunnen met vreemden’, zegt docent Jan Jagers, die de opdracht in de steigers zette en zelf voor het weekblad Knack schrijft. ‘Met een klein groepje studenten kun je net iets meer.
Door mijn studenten mee te nemen naar WZC Eureka – een stukje stad, buiten de campusmuren – komen ze uit hun comfortzone. Tegelijkertijd maken ze hun opdracht in een onderwijscontext, zonder de druk van snelle deadlines en het ‘publiek gaan’ van hun stuk. Die combinatie is spannend, vind ik, didactisch boeiend en relevant.’
Op hun paasbest voor de gelegenheid, namen Elisabeth en Josephine het portret in ontvangst. “Wij hebben toen goed gebabbeld. Dat ging vanzelf hé”, lacht Elisabeth wanneer de studenten Jana Van Assche en Phaedra Volkaerts haar de tekst en het ruikertje overhandigen.
Josephine, die als kind haar moeder verloor maar nog altijd ogen heeft die pret en vuurwerk schieten, schrikt even op wanneer ze de hand schudt van studente Nora Rodet.
“Ooh, jij hebt koude handen! Da’s een warm hart.”