Die vorming is moeilijk omdat de burgers in de twee landsdelen hun belangen aan erg verschillende vertegenwoordigers hebben toevertrouwd. Wat op zich verbazend is. Tal van onderzoeken laten immers zien dat de burgers in beide landsdelen grotendeels dezelfde zorgen en wensen hebben, zelfs erg gelijklopende opvattingen huldigen over hoe deze dienen aangepakt. En toch, bijna twee derde van de Vlaamse Parlementsleden is rechts of uiterst rechts (N-VA, Open Vld en VB), iets meer dan twee derde van de Franstalige parlementsleden links of uiterst links (PS, Ecolo en PTB). Je zou hen allen kunnen aanraden: kijk eens grondig naar opiniepeilingen, naar wat je kiezers willen, wat hen zorgen baart, en loop hen dan snel achterna. Rekening houden met de kiezer vanuit de heel verschillende invalshoeken van N-VA en PS zou weleens een werkend en werkbaar land kunnen opleveren.
Maar niets beweegt, zo lijkt het toch. Steeds meer burgers krijgen het gevoel dat hun stem niet telt. Zij vermoeden slechte wil bij de politici. Ten onrechte. De onderhandelende politici hebben geen slechte wil, wel grote goesting. Zij willen veel meer krijgen dan de tegenstander wil geven. Men kan hen dat niet kwalijk nemen. Het hoort bij het spel, maar wordt destructief als iemand denkt ‘incontournable’ te zijn en de reeds afgelegde weg met wat stoere verklaringen telkens weer ongedaan kan maken om meer ‘binnen te halen’. Dat is het probleem van de PS.
Tal van onderzoeken laten immers zien dat de burgers in beide landsdelen grotendeels dezelfde zorgen en wensen hebben, zelfs erg gelijklopende opvattingen huldigen over hoe deze dienen aangepakt.
Op zich is er niets mis met een poging om een linkse tweederde meerderheid onder Franstalige parlementsleden te verzilveren in beleid, behalve dat een dergelijk beleid slechts steun vindt bij 20 procent van de Vlaamse Parlementsleden, 35 procent mocht na de Open Vld ook de CD&V suïcidaal worden.
Onderhandelen werkt niet als iemand zich onmisbaar waant. Daarom dient, zoals de krant La Libre Belgique al eens suggereerde, gezocht naar de mogelijkheid een regering zonder de PS te vormen, een meerderheidsregering als het kan, desnoods een gedoogde minderheidsregering. De partijen die de Vlaamse regering vormen, kunnen met hun Franstalige zusterpartijen, via een informateur of preformateur, een ontwerp van regeerakkoord maken dat dan aan alle andere partijen wordt voorgelegd met de vraag onder welke voorwaarden, mits welke aanpassingen en afspraken, zij die regering willen vervoegen, desgevallend niet vervoegen maar gedogen. Behalve als het om grote liefde gaat, zijn mensen aangenamer als zij zich vervangbaar weten.