Tussen boosheid en bewondering, daar balanceer ik tussen. Ik erger me aan aasgieren die munt willen slaan uit de crisis. Zo zag ik een actie van enkele marketingbedrijven en reclamebureaus om ziekenhuizen te helpen. Op het eerste gezicht lijkt dat
nobel. Maar die zogenaamde probono-organisaties zamelen soms geld in om dan achteraf via zogenaamde adviescomités te beslissen waar dat naartoe gaat. Dat kan uiteraard de bedoeling niet zijn. En waar is het die bedrijven echt om te doen? Om je
e-mailadres of telefoonnummer te pakken te krijgen, want die zijn geld waard voor hen.’
Dit opiniestuk verscheen eerder op tijd.be (+).
‘Het probleem is dat je dat als burger niet kan weten. Ik sta niet alleen met die kritiek. Ook collega-CEO’s van andere ziekenhuizen huiveren van zulke technieken.’
‘Daarom komt er een grootse campagne van de ziekenhuizen zelf, die oproepen niet alleen te applaudisseren voor de zorgverleners maar ook een gift te doen. Onder het motto ‘clap and act’. De schenker is zeker dat zijn geld rechtstreeks naar
het ziekenhuis van zijn keuze gaat.’
‘Ik ben ook boos omdat ik een persbericht te lezen kreeg van de vereniging van arts-specialisten in opleiding. Steeds meer van hen worden niet langer betaald, omdat hun stagemeesters hun inkomsten wat zien terugvallen. Terwijl die specialisten in
opleiding wel volop ingeschakeld worden in de crisis. Ik vind dat wraakroepend. Die zelfzucht staat in schril contrast met de spirit op onze afdelingen intensieve zorg. Met beschermende kledij heb ik die vanmorgen een bezoek gebracht om de mensen
een hart onder de riem te steken. Hoewel iedereen er daar ergens van uitgaat dat hij vroeg of laat besmet wordt, is het enthousiasme fenomenaal. Het is er druk, maar er heerst een betrokken en professionele sfeer.’
Die zogenaamde probono-organisaties zamelen soms geld in om dan achteraf via zogenaamde adviescomités te beslissen waar dat naartoe gaat. Dat kan uiteraard de bedoeling niet zijn.
‘In het UZ Brussel liggen nu 15 Covid-patiënten op intensieve zorg, van wie er twaalf kunstmatig beademd worden. Gemiddeld zijn twee verplegers actief per bed. Daarbovenop komen de artsen, de kinesisten, de klinische apothekers en de mensen van
de logistiek. Veel patiënten liggen op de buik, om bepaalde zones van de longen beter te kunnen beademen.’
‘De ziekte leidt soms ook tot nierfalen, zodat veel patiënten ook dialyse nodig hebben. We zien ook een aantasting van de hartspier en hersenontsteking opduiken. Wat nog eens aantoont wat voor een ravage dit virus kan aanrichten.’
‘Patiënten sterven meestal aan respiratoir falen. Dat gaat dikwijls gepaard met falen van andere organen, door de hevige immuunreactie van het lichaam. Naar de getroffen zones worden witte bloedcellen gestuurd, die heel actieve eiwitten produceren om het virus te bekampen. Die verdedigingsreactie is soms zo hevig dat ze zelf zware schade veroorzaakt.’
‘We proberen zo lang mogelijk te wachten vooraleer we patiënten intuberen. Zodra je daarmee begint, is het onvoorspelbaar hoelang de behandeling duurt. Vaak spreken we over weken. Ik hoop van harte dat we niet in ethische vraagstukken belanden waarbij je de beademing van bijvoorbeeld tachtigers moet staken omdat op spoed jongere mensen aankomen die ook geïntubeerd moeten worden.’