Drie VUB’ers trokken afgelopen weekend naar Warschau, waar ze ingezamelde spullen afleverden voor gevluchte Oekraïners en vluchtelingen meenamen richting westen. “Het is heel moeilijk om te zien hoe getraumatiseerd de vluchtelingen zijn en hoe hulpeloos ze zich voelen. We willen hen natuurlijk allemaal helpen, maar dit is onmogelijk en dat is moeilijk om te accepteren.”
Een oproep via De Wereld Heeft Je Nodig bracht Prof. dr. Kasia (Katarzyna) Uzieblo, beleidsmedewerker onderzoeksethiek bij R&D Wito De Schrijver en projectmedewerker bij MarCom Deborah Puylaert bij elkaar. Kasia is vrijwilliger bij de vzw Hiking 4 Children en zocht chauffeurs. Wito biedde zich aan, Deborah legde alles vast op beeld. “Het is belangrijk om de acties zichtbaarheid te geven”, zegt Kasia.
Na een inzameling via en hulp van de VUB brachten de drie samen met andere vrijwilligers medicijnen en andere hulpmiddelen als eten, slaapzakken, luiers en maandverbanden naar Warschau. “Daar zijn meer verzamelpunten”, vertelt Kasia. “We hadden er al contacten met mensen die ons lijstjes van dringende benodigdheden doorgaven. We kwamen er aan met een volle camionette en VUB-busje. Het is aangrijpend om te zien hoe blij ze waren, hoeveel ze nodig hebben en hoe dringend.”
Na de aflevering van hulpmiddelen namen ze Oekraïense vluchtelingen mee naar opvangplekken in Duitsland en België. “Je krijgt continue een stomp in de maag. Het is heel duidelijk hoe snel die mensen moesten vertrekken. Sommigen konden slechts een handtas meenemen. Tegelijkertijd besef je dat de mensen die over de grens geraken, vaak degenen zijn met een diploma die konden uitzoeken waar ze naartoe moesten. Mensen zonder opleiding of middelen blijven in Oekraïne.”
“Het is moeilijk om al die mensen te zien die in opvangkampen wachten om ergens anders naartoe te gaan”, getuigt Wito. “Maar het is ook verschrikkelijk om te horen wat die mensen hebben moeten meemaken en welke keuzes ze moesten maken. Ik vond het ook heel aangrijpend toen een van de vluchtelingen zei “ik heb momenteel niets te beslissen, mijn lot ligt in de handen van anderen”. Langs de andere kant was het ook wel bemoedigend om te zien dat er zo veel mensen willen helpen.”
Een van de redenen om in een weekend heen en terug te rijden – want de meeste vrijwilligers werken voltijds – is dat mensen op die manier op een veilige reis kunnen rekenen. “Ze weten dat er heel wat mensen doen alsof ze goede bedoelingen hebben, maar eigenlijk mensensmokkelaars zijn. Dit maakt hun erg argwanend om zomaar in een busje te stappen met ons. Het is heel moeilijk om te zien hoe getraumatiseerd de vluchtelingen zijn en hoe hulpeloos ze zich voelen. We willen hen natuurlijk allemaal helpen, maar dit is onmogelijk en dat is moeilijk om te accepteren.”
Heel wat lokale initiatieven hebben op lange termijn hulp nodig. Kasia raadt aan kleine vzw’s te contacteren om hulp te bieden, omdat zij rechtstreeks contact hebben met de plaatselijke bevolking. De vrijwilligers willen de komende weekends blijven rijden richting Oekraïne. Daarvoor zijn busjes, chauffeurs en middelen nodig. Wie hulp wil bieden, kan Kasia contacteren via Katarzyna.Uzieblo@vub.be.
Copyright foto's: Deborah Puylaert