Wouter Bracquené, student in 1980-1984, getuigt over zijn ervaringen op St V.
Sint-Verhaegen als eerstejaars.
Was het de recente doop, de weinig georganiseerde faculteit L&W, ik weet het niet meer.
Maar we hadden als eerstejaars afgesproken om met het openbaar vervoer de festiviteiten op de Grote Zavel te vervoegen.
Een fantastische speelse sfeer met veel drank, bloem & eieren, en camaraderie…
Bij de terugkeer in de vooravond vonden we elkaar terug.
We zouden de tram terug nemen richting Oefenplein.
In het land van de blinden wordt eenoog koning en zo belandden we op het Flageyplein. Zonder duidelijke route voor de verdere reisweg.
Maar wees gerust, de richting die we uitliepen was niet verkeerd en we hadden de afspraak dat we in elk café eventjes zouden afstappen. Om de weg te vragen toch…
We werden in de volkse wijken van Elsene overal zeer warm ontvangen.
Ik herinner me niet dat we één consumptie dienden te betalen, en dat we met de aanwezigen ook wel eens de dans hebben geopend.
Nadien heb ik nog vaak getracht deze unieke ervaring over te doen.
Maar zoiets overkomt je blijkbaar, je krijgt het niet georganiseerd.
De jaren nadien was ik altijd tijdig op de Grote Zavel voordat patisserie Wittamer (Wittamère uitgesproken) haar deuren sloot na de middag.
Ik wachtte buiten mijn beurt af om de meest gewillig uitziende bedienster mijn bestelling door te geven: 1 kilo patisseriebloem (in het Nederlands).
Zowat elk jaar was de verwarring duidelijk tot uiteindelijk de Madame aan de overkant vanachter haar kassa kwam om me kordaat buiten te zetten. Zonder bloem of krans.