Dit opiniestuk verscheen eerder op demorgen.be (+).
Samen met hun moeders leven de 68 Belgische kinderen al veel langer dan vandaag in een nachtmerrie, een slechte droom waar geen einde aan komt. Ze leveren dag in dag uit een strijd om uit de greep van IS te blijven in kampen waar ISaanhang(st)ers hen viseren. Het betreft een strijd op leven en dood, die vijf Belgische kinderen inmiddels verloren. De overige kinderen overleven al meer dan twee jaar in vreselijke omstandigheden in overbevolkte kampen. Een humanitaire missie die begin deze zomer naar de kampen trok (DM 3/6) stelde vast dat maar liefst 70 procent van de jongste kinderen chronisch ondervoed is, met een onomkeerbare achterstand in groei en ontwikkeling als gevolg.
Nu bewoners van kamp Ain Issa op de vlucht zijn geslagen, is er sinds 12 uur zondagmiddag geen nieuws van enkele Belgische moeders en hun kinderen. Wat er met onze burgers in de kampen zal gebeuren, is onduidelijk, maar de grootste vrees is dat ze in handen vallen van de verschillende groepen die ter plekke actief zijn, zoals Assad of Islamitische Staat. Zo is IS immers nog steeds aanwezig in de regio om hun aanhangers te redden. Voor hen die IS de rug toekeerden en hun kinderen zou dit de dood kunnen betekenen.
Collateral damage
Terwijl Pieter De Crem (CD&V) vorige week in Terzake met geen woord over de kinderen repte, liet zijn partijgenoot Koen Geens dit weekend in het VTM-journaal weten deze dramatische situatie bijzonder "jammer" te vinden voor de kinderen. Bijzonder jammer is een understatement. De kinderen zijn de 'collateral damage' geworden van een politieke onwil om Belgische burgers te berechten in ons land. Dringende oproepen van het middenveld, de academische wereld en veiligheidsexperts in ons land die waarschuwen voor de gevaren van een ongecontroleerde terugkeer (ik denk aan uitspraken van OCAD-directeur Paul van Tichelt en aan Thomas Renard en Rik Coolsaet) zijn twee jaar lang onbeantwoord gebleven vanuit politieke hoek. Deze wegkijkpraktijk van de federale regering staat in schril contrast met een regeringsbeslissing (2017) waarin een morele plicht tot bescherming van de kinderen centraal stond.
Voor hen die IS de rug toekeerden en hun kinderen zou dit de dood kunnen betekenen.
Naar aanleiding van het heropflakkerende geweld in Syrië schreef ik samen met Mariane VL Koplewicz, (Editions du souffle), Nadia Fadil (IMMRC-KU Leuven), Martin Vander Elst en Fabienne Brion (UCLouvain) een nieuwe open brief, die afgelopen weekend door ruim tweehonderd mensen uit de universitaire wereld, het middenveld, de politiek en de civiele samenleving is ondertekend. Daarin buigen we ons retrospectief over een meervoudige risicosituatie die vermeden had kunnen worden als onze regering de gelegenheid had aangegrepen om haar onderdanen al in maart te repatriëren.
We schrijven: "Er ontstaat een groeiend verzet tegen een beleid dat de problemen negeert waarvoor we vandaag staan. (...) De repatriëring van allen is de enige manier om veiligheid in een langetermijnvisie te plaatsen. Als we het over onze toekomst hebben valt het moeilijk te rechtvaardigen dat we radicalisme ongecontroleerd ter plekke laten op 3.000 km van hier, in een poreus land in oorlog." En, zo voegen we toe: "Deze ontwrichte Belgische families aan hun lot overlaten, is hen op korte of middellange termijn overleveren - gewillig of met geweld - aan de verschillende groepen die ter plaatse actief zijn. De geopolitieke realiteit van deze oorlog is bijzonder gevaarlijk voor de Syriërs, maar ook voor de Europeanen. De Verenigde Naties sporen de landen aan om op te treden. Laten we rekening houden met het Syrische volk, dat we nu uit al onze berekeningen uitsluiten en dat de gevolgen van onze acties moet ondergaan. Deze situatie is bovendien een ernstige schending van de grondrechten van de Europese Unie. Zij moet haar verantwoordelijkheid opnemen voor de burgers van haar lidstaten, en vandaag meer dan ooit ook ten opzichte van de Koerden. Is het onterecht dat de gezinnen daarom vragen? Wij denken dat ze hierin redelijker zijn dan onze regering. Net zoals we denken dat de publieke opinie, eens ze beschikt over alle gegevens, zich hierin zal kunnen vinden."
Beste overheid, waar wacht u op? Wanneer, waar en hoe gaan jullie repatriëren? Of zijn jullie van plan de deze kinderen en hun moeders definitief te laten stikken?