Ze stond er zelf van te kijken toen het communicatieteam van het UZ Brussel haar mailde met de vraag of ze wou meedoen aan Topdokters van Morgen. “Ik hou er eigenlijk niet van om in de schijnwerpers te staan”, zegt Elle Vermeulen. Toch besloot ze om de uitdaging aan te gaan. Het resultaat zie je vanaf dinsdag 9 september, wekelijks op Play4 en GoPlay.
Hoe kwamen de programmamakers bij jou terecht?
“De makers contacteren eerst verschillende ziekenhuizen. Mijn diensthoofd, professor Bruneau, heeft dan blijkbaar mijn naam doorgegeven. In eerste instantie was ik zelfs wat boos. Waar heeft hij me nu in meegesleurd? TV ligt ver uit mijn comfortzone. Bovendien werkte ik op dat moment in het Radboudumc in Nijmegen. Maar mijn supervisie daar en familie zeiden meteen: dit moet je doen. Ik besloot om eens te gaan luisteren. Er liepen gesprekken met honderden assistenten. Hoe groot was de kans dat ik uiteindelijk geselecteerd zou worden? Na een telefoontje en een huisbezoek bleef het twee maanden stil. Ik dacht dat het voorbij was. Tot ik in september telefoon kreeg: ik was erbij. Na wat twijfelen heb ik toch ja gezegd. Ik hou van uitdagingen.”
Foto: Play Media
Hoe verliepen de opnames?
“Intensief! De opnames startten al een week later. Zo konden ze ook het einde van mijn assistentschap in Nijmegen volgen. Je wordt er meteen in meegezogen. Op tv lijken het allemaal korte fragmenten, maar in werkelijkheid hadden we 12 draaidagen tussen september en januari. Een hele ploeg loopt dan de hele dag mee: een regisseur, cameraman, klankman… Zo’n dagen zijn best intensief, want je moet ook voortdurend uitleggen wat je doet. Al vergat ik de camera’s vrij snel. Tijdens een ingreep of consultatie ben je enkel bezig met je patiënt. Maar wanneer ze vroegen om bijvoorbeeld even door de gang te lopen, voelde ik me wel ongemakkelijk. Zo in de aandacht staan, is echt niet mijn ding.”
Was het makkelijk om patiënten te overtuigen om in beeld te komen?
“Gelukkig hoefde ik dat niet zelf te doen en vroeg het productieteam patiënten zelf om toestemming. Dat was niet altijd evident. Soms wilde op een lange consultatiedag bijna niemand gefilmd worden, terwijl het productieteam natuurlijk wel de hele dag aanwezig is. Of je denkt zelf aan een interessante casus en de patiënt ziet het niet zitten. Al begrijp ik dat heel goed. Patiënten laten letterlijk het binnenste van zichzelf zien. Dat is verre van evident.”
“Ik ben blij dat ik mezelf niet anders heb proberen voordoen. Dat heeft me zekerder gemaakt”
Heeft de deelname je ook iets over jezelf geleerd?
“Ik ben vooral blij dat ik mezelf niet anders heb proberen voordoen. Ik ben altijd mezelf gebleven en heb mijn werk gedaan, zoals altijd. In die zin heeft het programma me bevestigd dat ik mijn job écht doe zoals ik het wil. En dat patiënten dat ook waarderen. Het heeft me zekerder gemaakt.”
Hoe ziet het leven als assistent eruit?
“Na zes jaar geneeskunde aan de VUB – waar ik trouwens ontzettend graag gestudeerd heb – heb ik me zes jaar gespecialiseerd in neurochirurgie. Als assistent draai je volledig mee op de dienst en bouw je praktijkervaring op. Je werkt, wordt betaald en zit dus niet meer op de schoolbanken. Maar wat je tijdens de basisopleiding in het vak neurochirurgie leert, blijft beperkt. Tijdens je specialisatie wordt er dus verwacht dat je de theorie bijstudeert, na de werkuren. Want zonder kennis, kan je in de praktijk niet verder. Op het einde van je assistentschap volgt dan een eindexamen voor de erkenningscommissie. Via een extra opleiding heb ik ook het Europees diploma neurochirurgie behaald. Dat is niet verplicht, maar wel heel verrijkend.”
Waar komt die passie voor neurochirurgie vandaan?
“Tijdens mijn studies was neuroanatomie al mijn boeiendste vak. Ik vind de hersenen het meest fascinerende orgaan. Je hart houdt je in leven, maar je hersenen bepalen wie je bent en hoe je functioneert. Tegelijk werk ik graag met mijn handen. Die combinatie maakt neurochirurgie voor mij dé ideale specialisatie. Ik zou me niets anders kunnen voorstellen.”
Elle Vermeulen (foto Play Media)
“Elke millimeter telt. Eén verkeerde beweging kan grote gevolgen hebben”
Het is ook een vak met enorme verantwoordelijkheden.
“Absoluut. Elke millimeter telt. Patiënten leggen een enorme verantwoordelijkheid in jouw handen en één verkeerde beweging kan grote gevolgen hebben. Dat schrikt me niet af, maar motiveert me om het perfect te willen doen. Ik heb gelukkig nog niet veel complicaties meegemaakt, maar één keer liep het niet zoals gepland. Daarover vertel ik ook in het programma. Gelukkig bleef die fout zonder gevolgen voor de patiënt, maar het heeft me wel sterk beziggehouden. Wat had ik anders moeten doen? Dat mijn supervisie zei dat hij exact hetzelfde zou gedaan hebben, hielp. Maar toch. Met zo’n dingen moet je leren omgaan. Open en eerlijk communiceren met je patiënt helpt om er samen door te komen. Betrokkenheid en transparantie zijn zaken waar ik heel hard aan vasthoud. Niet alleen tijdens de operatie, maar ook ervoor en achteraf.”
Waar liggen volgens jou de grootste uitdagingen voor de neurochirurgie?
“De geneeskunde evolueert razendsnel. De komst van neuronavigatie, een soort GPS-systeem dat we tijdens operaties gebruiken, heeft ons werk sterk veranderd. En ook AI zal steeds meer zijn ingang vinden. Ingrepen die nu te complex of risicovol zijn, kunnen in de toekomst misschien wel. Toch zie ik ook grenzen voor AI. Neurochirurgie is geen standaardwerk. Hersenen verschillen sterk van persoon tot persoon en tijdens een operatie beïnvloedt elke stap die je neemt de volgende. Net daarom denk ik dat de rol van de chirurg groot zal blijven. Als arts moet je blijven streven naar innovatie. Nieuwe technieken bestuderen, een kritische blik bewaren en waar je in gelooft meenemen in je praktijk. Na elke operatie denk ik: wat kan ik beter doen? Ik denk dat jezelf levenslang in vraag moet blijven stellen. Anders blijf je stilstaan en dat is niet de bedoeling van de geneeskunde.”
“Na elke operatie denk ik: wat kan ik beter doen? Ik denk dat jezelf levenslang in vraag moet blijven stellen”
Foto: Play Media
Wat heeft de toekomst voor jou in petto na je assistentschap?
“Er liggen verschillende opties op tafel, maar ik ben er nog niet uit. Ik wil in ieder geval verder in de vasculaire neurochirurgie. Mijn grote droom is om de eerste hybride neurochirurg in België te worden. In het buitenland bestaan die al: specialisten die zowel endovasculaire technieken (die nu in België door radiologen gebeuren) als open chirurgische ingrepen uitvoeren. In Nijmegen heb ik gezien hoe dat de kwaliteit van de zorg verbetert. Patiënten hebben zo één vertrouwenspersoon die beide technieken beheerst en dus puur in hun belang kan beslissen welke procedure optimaal is. Ik hoop dat in België ook te kunnen realiseren.”
Je bent net mama geworden. Verandert dat je blik op je werk?
“Voor de bevalling was ik zeker dat ik naar het buitenland zou trekken. Nu, een paar weken na de bevalling, ben ik smoorverliefd op mijn dochter en merk ik dat mijn blik verandert. Toch blijft mijn passie voor neurochirurgie even sterk. Ik blijf wetenschappelijke publicaties lezen. Wetenschap wacht niet. Ik weet dat mijn job er ook voor zorgt dat ik thuis gelukkig ben.”
Droom je ervan om levens te redden, pijn te bestrijden en zieken te genezen?
Kies voor een VUB-opleiding in de gezondheidszorg of bewegingswetenschappen:
GENEESKUNDE FARMACEUTISCHE WETENSCHAPPEN
BIOMEDISCHE WETENSCHAPPEN REVALIDATIEWETENSCHAPPEN & KINESITHERAPIE