Ook nu rijst de vraag hoe Iran dit interpreteert. Het meest zinvolle uitgangspunt is dat het regime vooral zijn eigen overleven wil garanderen. Het gaat daarbij om de macht van grootayatollah Ali Khamenei, een toplaag van een dikke miljoen clerici, bureaucraten en militairen, alsook miljoenen andere Iraniërs die hun rijkdom danken aan het huidige bestel, de staatsbedrijven, enzovoort. Het beantwoorden van de eliminatie van Soleimani en de politiek van maximale druk met escalatie en mogelijk oorlog, betekent sowieso het einde van de islamitische republiek. Het wordt zélfs moeilijk de schaduwoorlog, waarbij het de VS bestrijdt met moderne guerrilla, nog eens vijf jaar lang vol te houden.
De Iraanse economie kreunt. In landen als Irak en Libanon klinkt er ook steeds meer kritiek op de Iraanse inmenging. Iran zit echt in het nauw: economisch, diplomatiek en militair. Rondom Iran hebben de Amerikanen nu zestig gevechtsvliegtuigen in naburige landen en nog eens ongeveer hetzelfde aantal aan boord van de USS Harry Truman, naast negental andere oorlogsschepen. Nog eens vijf jaar lang maximale druk onder Donald Trump wordt lastig.
In een rationeel scenario zou men dan kunnen veronderstellen dat Iran de komende maanden gemeen zal terugslaan, maar nét niet gemeen genoeg om een oorlog te riskeren. Als de komende zomer bevestigd wordt dat Trump het meeste kans blijft maken om herverkozen te worden, zou Iran opnieuw kunnen investeren in schaduwdiplomatie met als doel minstens wat strafmaatregelen te verlichten. Tezelfdertijd zou het kunnen afwachten hoe de relaties tussen Washington, Peking en Moskou evolueren, om bij die andere grootmachten misschien wat ruimte te krijgen. Maar elke inschatting houdt ook rekening met het feit dat de internationale politiek nooit helemaal nuchter en rationeel is. Verder: als we in het beste geval een escalatie van het conflict tussen Iran en de VS voorkomen, dan nog betekent dat allerminst het einde van dat conflict.