“Toen ik naar Brussel kwam, was ik al begonnen aan een bachelor Franse literatuur”, zegt Khaola Al Rifai. “Een diploma had ik wel nog niet, maar ik wou ook niet helemaal opnieuw beginnen. Aan de VUB kon ik verder studeren op het niveau dat ik had. Ik diende daarvoor wel eerst 2 voorbereidende programma’s en lessen van het eerste, tweede en derde jaar bachelor te volgen, maar andere universiteiten boden dat gewoonweg niet aan. Daarom zeg ik altijd dat de VUB mij gekozen heeft, in plaats van ik de VUB.”
Een leven in Brussel?
Ondanks haar nationaliteit is Khaola Al Rifai geen vluchtelinge. “Ik kan altijd terug naar Syrië,” zegt ze. “En dat was ook altijd mijn plan geweest. Maar nu weet ik het niet meer. Ik zie me wel een leven uitbouwen in Brussel.” Als ze niet teruggaat naar Syrië, dan is ze in ieder geval zoals veel landgenoten. “Typisch aan Syriërs is dat ze overal familie hebben,” zegt ze.
Na vijf jaar nog eens samen
Zelf heeft ze haar eigen familie vijf jaar niet gezien. Op zaterdag 1 december waren ze eindelijk nog eens samen, naar aanleiding van de graduaatsceremonie van de faculteit Letteren en Wijsbegeerte. “Ze zijn speciaal naar België gekomen: mijn vader en moeder uit Syrië, mijn zuster uit Turkije, en mijn broer uit Spanje. Na de diploma-uitreiking blijven ze nog één week, behalve mijn moeder: zij blijft twee weken hier.”
Wanneer ze elkaar daarna nog eens zullen zien, is moeilijk te zeggen. Khaola Al Rifai werkt ondertussen als coördinator bij het International Relations Office (IRMO) van de VUB. En een verdere academische carrière ziet ze ook wel zitten. “Ik ben al naar een PhD Infodag geweest,” vertelt ze. “Ik zou heel graag iets doen rond sociale linguistiek.
Werk als vrijwilligster
Dat laatste is een onderwerp waarin Khaola Al Rifai alvast veel praktijkervaring heeft. Ze werkt immers al een tijd als vrijwilliger voor “La Petite Ecole”: een project waarbij ze kinderen van gevluchte Syrische zigeuners helpt integreren in het schoolsysteem. Geen klein bier, want de meeste van die kinderen, die tussen zes en vijftien jaar oud zijn, zijn ongeletterd. Ze moeten dus én Frans leren (het project loopt in Wallonië) én leren lezen en schrijven. Bovendien is het ook voor de ouders aanpassen: zij stammen uit een cultuur waar schoolgaan helemaal niet ingeburgerd is.
“Je merkt het,” zegt Khaola Al Rifai, “ik zie het voor mij niet stoppen bij mijn masterdiploma.” Daarom alleen al is Ann Peeters, professor aan de faculteit Letteren en Wijsbegeerte, zo belangrijk voor haar. “Zonder haar zou ik hier niet zijn,” vertelt ze. “Ze heeft me en heel veel anderen enorm geholpen, alleen al door iedereen te accepteren zoals ze zijn en te luisteren naar hun verhaal. En die openheid is typisch voor de hele VUB. Zo vroeg al op de eerste dag een klasgenoot me naar mijn e-mailadres om me zijn nota’s op te sturen. Geloof me, zoiets blijft me mijn hele leven bij.”
Bekijk alle foto's van de Graduation Ceremony van de faculteit Letteren en Wijsbegeerte.