Lange tijd was een MIVB-abonnement tegen studententarief geen recht. Lies vertelt dat je er vooral snel bij moest zijn.
Vroeger kon je als student ingeschreven aan een Nederlandstalige onderwijsinstelling via Quartier Latin een gratis (aanvankelijk) of goedkoper (later) MIVB-abonnement krijgen. Mijn vriendin en ik maakten hier dankbaar gebruik van en we trokken bijna dagelijks de stad in. Het geld dat we aan vervoerskosten uitspaarden, verdween rechtstreeks in de kassa's van de Brusselse horecazaken.
Omdat er telkens 'maar' enkele duizenden abonnementen aan het gunsttarief verkocht werden, moest je er snel bij zijn. Ik herinner mij dat dat één jaar in het bijzonder (was het 2006? 2007?) tot hallucinante taferelen leidde. Ik was speciaal vroeg opgestaan - altijd een pijnlijke zaak - en kwam ongeveer een half uur voor de loketten opengingen in het metrostation aan. Daar stond op dat ogenblik al een rij waarvan ik, zo zonder bril, het begin niet eens kon zien. De tijd verstreek en de rij bewoog zich tergend traag richting loketten. Omdat ik geen boek of gezelschap (of smartphone!) bij had, verveelde ik mij natuurlijk stierlijk. Pas zeven (7!) uur later kreeg ik eindelijk een nummertje in handen gestopt en hoefde ik mijn plaats niet langer angstvallig te bewaken. Ik kon een sigaret gaan roken en bovengronds even wat daglicht gaan meepikken.
Ongeveer een half uur later kreeg ik dan (eindelijk!) mijn abonnement. Van de honger en de dorst (in tegenstelling tot vele anderen had ik geen overlevingspakket meegebracht) was ik wat chagrijnig geworden, maar toen maakte ik een kleine berekening en klaarde mijn humeur op. Omgerekend had ik ongeveer € 20 korting per uur gekregen op mijn abonnement - een netto-uurloon waar ik als 'arme' student mijn neus zeker niet voor optrok!