Dit artikel werd overgenomen uit HENRI nr. 2, december 2015.
Voor de eerste keer sinds WOII hebben we de stichting van onze universiteit niet kunnen vieren zoals we dat zelf gewild hadden. De beroemde en beruchte studentenoptocht van de Grote Zavel naar de Beurs kon op 20 november niet plaatsvinden. Het was voorwaar geen prettige videoboodschap die op mijn kantoor werd opgenomen…
De volgende dagen was Brussel een bezette stad. Ook onze universiteit werd hierdoor getroffen. We hebben lessen moeten schorsen. Evenementen op onze campussen vielen in het water.
Het denken mag zich aan niets onderwerpen, behalve aan de feiten zelf. De leuze van de VUB moeten we vandaag meer dan ooit koesteren. Vandaag mag het denken zich vooral niet onderwerpen aan de angst.
Optimism is a moral duty, zeg ik graag met Karl Popper. Optimisme als brandstof voor onze maatschappelijke betrokkenheid. De VUB doet wat ze kan voor de vluchtelingen. Daar zitten immers veel studenten bij en die moeten hun studie kunnen voortzetten. We doen alles om dat mogelijk te maken.
In de aanloop naar de klimaattop in Parijs was er de VUB-klimaatactie WeAreParis. Gewapend met onderzoeksresultaten en een karrenvracht aan best practices hebben onze studenten, professoren en onderzoekers hun boodschap naar Parijs gebracht.
En over maatschappelijke betrokkenheid gesproken: we hebben voor een Europese primeur gezorgd door naar de beurs te trekken. Hallo?, zal u denken, wat heeft dat nu te maken met maatschappelijke betrokkenheid? Het antwoord luidt: alles. Want door het geld te halen waar het zit – op de financiële markten – kunnen we 650 nieuwe studentenkamers bouwen en die verhuren tegen een democratische prijs. Daarom was het luiden van de beursbel op 30 oktober voor mij het mooiste moment van 2015. Als rector uiteraard. Over mijn hoogst persoonlijke hoogtepunten wil ik het liever hebben aan de feesttafel.