“Mijn zoontje telt de dagen tot hij me terugziet. Ik moet volhouden tot ik terug naar huis kan. En tot ik hem een knuffel kan geven… Ik wil langs deze weg hem, mijn dochter en mijn vrouw omhelzen.” Het zijn woorden van Ahmadreza Djalali uit de beruchte Evin-gevangenis in Iran. Vorige week slaagde de Zweedse krant Expressen er in een telefonisch interview af te nemen met hem. Hoe vrijuit hij kon spreken, en waarom en hoe het interview werd toegelaten weten we niet. Maar zijn stem en boodschap zo rechtstreeks horen op de geluidsopnames, raakt ons diep. Het lot van Ahmadreza ligt ons al jaren nauw aan het hart en vandaag willen we zijn noodkreet versterken en eisen we actie.
Dit opiniestuk verscheen eerder op standaard.be (+). Auteurs: Wies De Graeve, directeur Amnesty International Vlaanderen & Caroline Pauwels, rector van de VUB.
De Iraans-Zweedse Ahmadreza Djalali verkommert al meer dan vier jaar in de cel in Iran. Hij is nochtans geen misdadiger, maar een slachtoffer van een hard, repressief regime dat geen tegenspraak en mededogen duldt. In april 2016 werd hij zonder aanhoudingsbevel opgepakt tijdens een werkbezoek aan Iran. Tien dagen wist niemand waar hij was. Tot duidelijk werd dat hij opgesloten zat in de gevangenis. Daar zit hij nog steeds. Na een oneerlijk proces en na gedwongen te zijn tot bekentenissen, veroordeelde de rechter hem tot de doodstraf. Zijn executie dreigt elke dag.
We volgen al die tijd week na week hoe het met hem gaat. We houden nauw contact met zijn vrouw Vida, die vanuit Zweden onvermoeibaar doorzet voor gerechtigheid. We volgen mee het wel en wee van hun kinderen, die zonder vader moeten opgroeien. Laatst nog deelden we de blijdschap en trots dat hun dochter Amitis werd toegelaten tot de opleiding Geneeskunde aan het vermaarde Karolinska Instituut in Stockholm. Het maakt Ahmadreza ongetwijfeld trots dat zij in zijn voetsporen treedt. Als expert in rampengeneeskunde kent hij als geen ander de waarde van een leven. Als gerenommeerde academicus heeft hij een groot internationaal netwerk in Zweden, Italië én in ons land aan de Vrije Universiteit Brussel. Van zijn VUB-collega’s weten we hoe toegewijd hij is.
Als expert in rampengeneeskunde kent hij als geen ander de waarde van een leven.
De Corona-crisis maakt de aanhoudende benarde situatie van Ahmadreza vandaag zo mogelijk nog pijnlijker. Hij zou als expert mee het verschil hebben kunnen maken in het aanpakken van de wereldwijde pandemie. Maar in plaats van te kunnen helpen, zit hij opgesloten in gevaarlijke, mensonwaardige omstandigheden. Zijn gezondheid is de voorbije jaren al danig verslechterd. Zijn gewicht is in vrije val. Als dokter weet hij dat er iets ernstig aan de hand is. In het interview met Expressen geeft hij een opsomming van ernstige aandoeningen, maar hij krijgt onvoldoende verzorging. Covid-19 brengt hem nog meer in gevaar.
We hebben het lot van Ahmadreza al op tafel gelegd bij parlementsleden, parlementsvoorzitters en ministers in België en Europa. Vele tienduizenden studenten, activisten en betrokken burgers hebben zich achter de oproep van Amnesty International geschaard om hem vrij te laten. We hebben de Iraanse autoriteiten steeds weer aangeklampt om druk te zetten. In binnen- en buitenland zijn we in de weer voor gerechtigheid voor Ahmadreza en de vele andere gewetensgevangenen in Iran.
Druk op diplomatieke en economische belangen kan alsnog een doorbraak mogelijk maken en zijn leven redden.
Vandaag hernieuwen we de oproep aan hen die de macht hebben, om die macht te gebruiken om het leven van Ahmadreza te redden. We roepen de Belgische minister van Buitenlandse Zaken Philippe Goffin op om de inspanningen van voormalig minister Didier Reynders verder te zetten en op te voeren. Ook Zweden moet meer doen om zijn staatsburger terug thuis te krijgen. Op Europees niveau rekenen we op Buitenlandvertegenwoordiger Josep Borrell om voor en achter de schermen te ijveren voor de vrijlating van Ahmadreza. Druk op diplomatieke en economische belangen kan alsnog een doorbraak mogelijk maken en zijn leven redden.
“Elke dag kan mijn laatste zijn”, horen we Ahmadreza zeggen aan de telefoon. De klok tikt. Amnesty International zal niet rusten voor de laatste gewetensgevangene vrij is. De VUB staat voor rechtvaardigheid, waarheid en de waarde van één mens. Samen vinden we dat het hoog tijd is dat Ahmadreza zijn vrouw, dochter en zoon eindelijk terug in de armen kan sluiten.