Emma Bonino

Waarom een eredoctoraat? 

De VUB reikt in 2017 een eredoctoraat uit aan Emma Bonino voor haar tomeloze strijd tegen onderdrukking, voor vluchtelingen, gendergelijkheid en mensenrechten en général. Ze is radicaal liberaal.

Ze doorzwom vele politieke wateren, golven incluis. Ze is een voorvechtster, een activiste pur sang, die de onconventionele randjes nooit schuwde. Hongerstakingen voor het legaliseren van abortus en euthanasie, campagnes voor de afschaffing van de doodstraf. De mens, zijn gelijkheid, zijn verdediging; ze staan centraal in haar streven.

Niet ieders stem galmt even krachtig. Maar elke ieder heeft wel recht op dezelfde rechten. Emma Bonino heeft gehoord, gezien, maar nooit gezwegen. Op een manier die haar typische liberalisme kenmerkt, sprak zij als anderen het niet (meer) konden. Het vuur van een strijd voor gelijkheid is er een dat blijft branden. Een strijdvuur dat gevoed blijft door de Emma Bonino’s van deze wereld.

Over haar carrière

In 1979 belandt Bonino in het Europees Parlement. Het is de eerste keer dat burgers van de Europese Gemeenschap hun vertegenwoordigers zelf kiezen. De jaren ’80 breken aan en Emma Bonino verdedigt vurig de oprichting van een Internationaal Strafhof. Ze stort zich mee op verschillende campagnes die de burgerrechten in Oost-Europa onder de aandacht brengen en richt mee Food and Disarmament International op, waarvan ze later secretaris wordt.

In 1987 gaat Bonino regelrecht in tegen de dictatuur van de Poolse generaal Jaruzelski. Ze wordt opgepakt en uit het land verbannen. Maar haar idealen laten geen angst toe. In 1990 neemt ze in New York deel aan een betoging tegen de vrije verkoop van spuiten. Het drugsprobleem in de stad dreigt uit zijn oevers te treden. Bonino wordt gearresteerd.

1993. Emma Bonino ontmoet secretaris-generaal van de VN Boutros Boutros-Ghali. Ze overhandigt hem een beroep waarin ze pleit voor de oprichting van het Internationaal Strafhof voor het voormalige Joegoslavië. Ook anno ’93 gaat ze in gesprek met de Dalai Lama. Ze kaart de mensenrechten in Tibet aan en pleit voor de bescherming ervan.

In januari 1995 benoemt de regering van Silvio Berlusconi Emma Bonino tot Italiaanse afgevaardigde bij de Europese Commissie. Haar verantwoordelijkheden liggen bij gezondheid, consumentenbescherming, humanitaire hulp, ontwikkelingssamenwerking en visserij. Nog geen 48 uur na haar inauguratie vertrekt ze naar Mostar en Sarajevo om – terwijl ze te voet de belegerde gebieden doorkruist – de machteloosheid over onder meer de onverschilligheid van de VN aan te kaarten.

Tijdens haar periode als Europees Commissaris reist Bonino naar het gebied waar de Rwandese genocide plaatsvond, bezoekt ze Somalië, daarna Soedan. Ze is verantwoordelijk voor de humanitaire missies in Afghanistan en Koerdistan. Ze geeft haar ongezouten mening over het Taliban-regime met een arrestatie als gevolg.

Op een internationale conferentie in Rome verzamelt Emma Bonino genoeg handtekeningen voor de oprichting van een permanent Internationaal Strafhof. Tijdens de verkiezingen van 1999 voor het Europees Parlement wordt Bonino’s radicale partij Lista Emma Bonino vierde partij van Italië. Een jaar later ijvert ze in het parlement voor de afschaffing van genitale verminking van vrouwen in landen in Afrika en het Midden-Oosten. Later lanceert ze in die context de campagne STOP FGM, tegen vrouwenbesnijdenis.

In 2004 doen haar trouwe kiezers Bonino in het Europees Parlement belanden en Lista Emma Bonino sluit zich aan bij de Fractie van de Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa (ALDE). We noteren 2006 als Bonino het Europees Parlement laat weten dat ze ontslag neemt en terugkeert naar de Kamer van Afgevaardigden.

Mei 2006. Bonino wordt benoemd tot minister van Europese Zaken en Internationale Handel nadat ze tevoren even de rol van minister van Defensie vervult. Het is de eerste keer dat een radicale politica zichzelf minister mag noemen. Twee jaar later wordt ze in Piëmont senator – en daarna vicevoorzitter – tot ze in 2013 de functie van minister van Buitenlandse Zaken gaat uitoefenen. Dat blijft ze tot 2014.

In 2015 wordt ze getipt als nieuwe een eerste vrouwelijke president van Italië. Maar helaas. Niet veel later kondigt een emotionele Bonino aan dat een tumor in haar linkerlong haar een tijd van het politieke toneel zal weghouden.

In 2018, met de verkiezingen van maart in het vooruitzicht, staat ze terug in haar favoriete habitat. Idem voor 2019, als Emma Bonino van de ALDE-partij Più voor de Europese verkiezingen van mei de coalitielijst voor de regio Centre leidt. Emma Bonino is – hoe dan ook - een politica in hart en nieren.