Sylvain Loccufier

Dit rectorportret is mede gebaseerd op de historische verhandelingen en bronnen van Het Centrum voor Academische en Vrijzinnige Archieven. Het wetenschappelijk materiaal vindt u op hun website.

Rectorschap 

In 1986 werd Sylvain Loccufier verkozen tot rector van de Vrije Universiteit Brussel. Tijdens zijn ambtsperiode, die samenviel met het 15-jarige bestaan van de universiteit, maakte hij een evaluatie van de diverse ontwikkelingen die de universiteit had doorgemaakt. Met veel energie zette hij in maatschappelijke integratie In deze periode heerste de economische crisis nog volop en werd er gesnoeid in de subsidies Loccufier ging op zoek naar extra fondsen om nieuwe opties voor de universiteit te ontwikkelen. Destijds konden universiteiten enkel in bestaande programma's van de derde cyclus nieuwe afstudeerrichtingen toevoegen. Hij streefde ernaar de onderwijsopdracht te maximaliseren en moedigde professoren aan om nieuwe initiatieven te ontplooien. Nieuwe opleidingen zouden immers leiden tot meer studenten en dus tot meer subsidies.

Daarnaast pleitte hij voor de oprichting van een 'Cultuuruniversiteit', een instituut dat denkende mensen opleidt om de maatschappij vorm te geven. Hij vond dat jongeren met minder studiemogelijkheden ook kansen moesten krijgen en goed moesten worden ondersteund. Hij zette zich in voor het uitbreiden van programma's voor werkende avondstudenten en werkzoekenden.

Om deze groepen meer kansen te bieden, werden tussen 1986 en 1989 drie zelfstudiecentra opgericht. Loccufier was ook zeer betrokken bij de integratie van mensen met een beperking. Hij ontwikkelde bijvoorbeeld technologie om cursussen in braille te produceren. Later leidde dit tot een echt inclusiebeleid. Hij kwam ook op voor de belangen van jonge sporters, Dit resulteerde in 1987 in het programma 'Topsport en Studie'.

Het onderzoeksbeleid van de universiteit kreeg in 1989 een exta push door de oprichting van de universitaire uitgeverij V.U.B.-Press, met Els Witte als drijvende kracht. Loccufier zette zich in voor de verbetering van de informatica-uitrusting, waaronder de aanschaf van een supercomputer (CRAY) voor optimale, wetenschappelijke rekenkracht. Hij stimuleerde initiatieven om wetenschap dichter bij de maatschappij te brengen, zoals onderzoekersdagen en de tentoonstelling 'De Spiraal van het Weten'. Deze ideeën leidden in 1988 tot de eerste wetenschapsweek, die later in heel Vlaanderen ingang vond.

Loccufier zette zich verder sterk in voor de internationalisering van de VUB. Hij pleitte voor maximale deelname aan de Erasmus-programma's en had kritiek op het beperkte aantal EG-studenten dat de Vlaamse universiteiten mochten inschrijven. Gezien het internationale potentieel van Brussel, richtte de VUB in 1987, in samenwerking met Boston University, het Vesalius College op, een instelling naar Amerikaans model. Met de uitbouw van de derde cyclus-opleidingen ontstonden er naast Nederlandstalige ook Engelstalige programma's aan de VUB, zoals de Master in Human Ecology in 1988. Loccufier werkte aan het uitbreiden van internationale netwerken, mede dankzij programma's van de EEG en het ABOS (Algemeen Bestuur voor Ontwikkelingssamenwerking), en sloot diverse overeenkomsten met buitenlandse universiteiten. Zijn internationaliseringsbeleid kreeg een impuls door de oprichting van het Unica-netwerk in 1990, een netwerk van hoofdstedelijke universiteiten, waarbij hij de VUB volledig betrok

Studie en carrière

Sylvain Loccufier werd geboren op 1 november 1934 in Brugge. Hij volgde onderwijs aan de Rijksmiddelbare Jongensschool en het Koninklijk Atheneum in zijn geboortestad. Van 1954 tot 1959 ging hij economie studeren aan de Rijksuniversiteit Gent. Gedurende deze periode behaalde hij niet één, maar drie belangrijke diploma's: hij werd licentiaat in de economische wetenschappen, licentiaat in de handels- en financiële wetenschappen en verkreeg ook het aggregaat voor het hoger secundair onderwijs. Zijn afstudeeronderzoek, 'De ontwikkeling van de geldhoeveelheid in België na de Tweede Wereldoorlog', viel op.

Na zijn academische avonturen in Duitsland keerde Loccufier terug naar België, waar hij zijn legerdienst vervulde. Dit was destijds nog een verplicht onderdeel van het leven van een jonge Belg. Hij sloot zijn tijd bij het leger af als Eerste-Luitenant der Reserve, een positie die zijn capaciteit voor leiderschap aantoont. Vervolgens nam hij een assistentschap aan bij het Seminarie voor Financiële Economie in Gent, een functie die hij tot 1965 bekleedde. Hij was daarnaast ook actief als onderzoeker bij het departement Toegepaste Economie aan de Universiteit van Cambridge en gaf les in diverse korte docentschappen. Deze omvatten rollen aan het Rijksuniversitair Centrum van Antwerpen, bij het Ministerie voor Buitenlandse Zaken, en bij de Nederlandstalige afdeling van de ULB. Zijn werk bij de ULB leidde in 1967 tot een deeltijds docentschap, en uiteindelijk, vanaf 1 oktober 1969, tot een voltijds professoraat aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB).

Bij de VUB begon Loccufier in 1967 met het geven van de cursus 'Economische en Financiële aspecten van de verzekeringen' . Het volgende jaar werd 'Economische Structuren en Economische Systemen' toegevoegd aan zijn lesprogramma. Vanaf 1969 doceerde hij een breed scala aan cursussen, waaronder 'Theorie van het Geldwezen', 'Openbare Financiën', 'Nijverheidsboekhouden', en 'Organisatorische en financiële aspecten van de sociale zekerheid'. Zijn cursusportfolio was divers en omvatte ook onderwerpen als 'Actuele financiële problemen', 'Bedrijfseconomie van de gezondheidsinstellingen' en 'Gezondheidseconomie', wat zijn brede kennis en interesse in financiële onderwerpen illustreert.

Loccufiers academische carrière bij de VUB werd gekenmerkt door talrijke academische functies. Zijn groeiende verantwoordelijkheden en erkenning leidden tot zijn aanstelling als decaan van de faculteit Economische, Sociale en Politieke Wetenschappen in 1985. Een jaar later, in 1986, werd hij verkozen tot rector van de VUB. Hij zou deze belangrijke rol blijven vervullen tot 1990.