Renato Dulbecco

Waarom een eredoctoraat? 

De verwezenlijkingen van Renato Dulbecco zorgen ervoor dat hij in 1978 het eredoctoraat van de VUB in ontvangst mag nemen.

Grenzeloos op elk vlak

In 1978 ontving Renato Dulbecco het eredoctoraat van de VUB. Zijn niet-aflatende drang naar onderzoek leidde tot wetenschappelijke mijlpalen die de strijd voor menselijke gezondheid voorgoed in een ander daglicht plaatsten. Dulbecco breidde zijn onderzoeksterrein overzees uit en volgde daarmee het gedachtegoed van de VUB dat kennis en inzicht zich noch letterlijk, noch figuurlijk beperken tot de eigen vertrouwde grenzen. De input van de voortdurend veranderende groep jonge, gemotiveerde researchers waarmee hij samenwerkte, verplichtte hem om telkens opnieuw zijn werk te evalueren. Het zijn Dulbecco’s eigen woorden en ze representeren de visie die de VUB dagelijks doorgeeft aan haar studenten.

Geen vooruitgang zonder onderzoek, geen onderzoek zonder vooruitgang. Renato Dulbecco wist een sublieme wetenschappelijke kennis te combineren met honger naar evolutie. Ook al benadrukten de vele prijzen de waarde van zijn werk, toch eerde hij ook de invloed die zijn collega’s op zijn professioneel parcours hadden. Met zijn quote “Competition, I think, is always a good thing” verwijst hij niet zozeer naar een rivaliteit tussen mensen. Hij doelt op de kracht om jezelf uit te dagen met het oog op een beter resultaat dat het grotere geheel dient. Streven naar beter impliceert niet dat dit gebeurt ten koste van anderen, maar wel dat diezelfde anderen een voortdurende inspiratiebron (kunnen) zijn.

Over zijn carrière

De lokroep van het onderzoek

We schrijven 1936. Dulbecco heeft de universiteit amper verlaten of hij wordt al opgeroepen om zijn militaire dienstplicht te vervullen als medisch officier. De Tweede Wereldoorlog breekt uit en hij verhuist opnieuw verplicht naar het front in Frankrijk en Rusland. Hij is geschokt door de rabiate Jodenhaat en zweert zich nooit met dergelijk regime te vereenzelvigen. Nadat het Fascisme compleet op de knieën zit, sluit Dulbecco zich aan bij het verzet tegen de Duitse bezetting.

Na de oorlog gaat hij opnieuw aan de slag in het laboratorium van professor Levi in Italië. Maar het kost hem moeite om terug zijn draai te vinden.

Het is Salvador Luria, die Dulbecco leerde kennen tijdens zijn studentenjaren, die hem overhaalt om naar de Verenigde Staten te komen. Luria introduceert hem als researcher aan de universiteit van Indiana, in Bloomington, waar ze zich samen verdiepen in bacteriofagen (een klein virus dat alleen een specifieke bacterie infecteert). Het is ondertussen 1947.

In de zomer van 1949 ontmoet Dulbecco biofysicus Max Delbrück en vervoegt diens team aan het California Institute of Technology (Caltech), een van de meest prestigieuze technische universiteiten ter wereld. Daar stort hij zich op de studie naar dierlijke oncovirussen, die de oorzaak zijn van sommige menselijke kankers.

Eind jaren ’50 onderzoekt hij samen met Howard Temin (geneticus) en David Baltimore (bioloog) de interactie tussen tumorvirussen en het genetisch materiaal van een cel.

Hun verdiensten leveren hun in 1975 alle drie de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde op.

Dulbecco werkt later onder meer nog voor het Amerikaanse wetenschappelijk onderzoekscentrum The Salk Institute en het Imperial Cancer Research Fund. In 1993 keert hij terug naar Italië waar hij president wordt van het Instituut van Biomedische Technologieën in Milaan.

Drie dagen voor zijn 98ste verjaardag geeft deze briljante geest de geest.

Militaire dienstplicht

1940-1945 het oostfront, een ervaring die in het geheugen van de Italiaanse Renato gegrift werd.

Nieuwsgierige onderzoeker

Eenmaal in Amerika begint hij snel aan een samenwerking met Max Delbrück naar dierlijke oncovirussen.

Nobelprijs geneeskunde 1975

Samen met Howard Temin (genetica) en David Baltimore (biologie).

1965: Marjory Stephenson Prize

1973: Louisa Gross Horwitz Prize

1974: Selman a. Waksman Award